Niespodziewanie rozlegają się strzały, sugerujące, że ktoś na zewnątrz używa broni palnej.


DRUGI DZIENNIKARZ:
Ynteligenciki otworzyły ogień!

PIERWSZA DZIENNIKARKA:
Jesteśmy uratowani!!!

KAROL NEMEZIS:
Mu-muszę im p-p-pomóc! Dagobercie, p-p-podaj mi strzelbę!


Pierwszy Dziennikarz zdejmuje ze ściany strzelbę, wiszącą na jakichś łańcuchach, a potem wręcza ją prezesowi Mandragory.


KAROL NEMEZIS (przyjmuje broń, otwiera okno i celuje do ptaków):
Powystrzelam was jak ka-ka-kaczki!!!


Redaktor naczelny "Dziennika..." oddaje trzy strzały.


KAROL NEMEZIS (wściekle):
Ch-cholera! Nie mogę t-t-trafić!


Nemezis jeszcze dwa razy strzela do ptaków.


KAROL NEMEZIS:
O ku-ku-ku-ku-ku-ku...!!!

DRUGA DZIENNIKARKA (błagalnie):
Karolu, możesz sobie kukać, ale błagam: nie kończ tego słowa!

KAROL NEMEZIS:
O kurczę - jak popopowiedziałaby Samanta M-Margla!!!

TRZECIA DZIENNIKARKA:
Nie żadne "kurczę", tylko kruki i wrony!

DRUGI DZIENNIKARZ (przemądrzale):
"Prawie" robi wielką różnicę.

DRUGA DZIENNIKARKA:
No właśnie!

KAROL NEMEZIS:
Nie mów "w-w-właśnie", bo cię ku-kura jajem trzaśnie!

ANGELINA (histerycznie):
Czy musicie się kłócić w takiej sytuacji?!


Nagle do pracowni wlatuje jakiś kruk. Wszyscy redaktorzy, z wyjątkiem Karola Nemezisa, piszczą i przylegają do ściany. Ptak miota się po całym pomieszczeniu, a dziennikarze krzyczą za każdym razem, gdy przefruwa obok nich. Szef Mandragory próbuje namierzyć kruka.


PIERWSZY DZIENNIKARZ (zrozpaczony):
Karolu, daj sobie siana! Postrzelisz kogoś z nas!!!

Zmęczony kruk siada na jednym z komputerów, a Nemezis uznaje to za idealną okazję do zabicia ptaka. Mężczyzna oddaje jeden strzał, trafiając zwierzę w lewo skrzydło. Ranny kruk spada na podłogę i zaczyna się rzucać po posadzce. Dziennikarze, a zwłaszcza Angelina, znowu piszczą.


KAROL NEMEZIS (pocieszająco):
Bez ne-ne-nerwów! Zaraz będzie p-po wszystkim!

DRUGA DZIENNIKARKA (błagalnie):
Nie zabijaj tego ptaszka! Zawieź go do weterynarza!

TRZECI DZIENNIKARZ (pogardliwie, do Drugiej Dziennikarki):
Pitolisz jak Wełniana Czapeczka...


Karol Nemezis zabija kruka. Przez długi czas panuje nieprzyjemna cisza.


ANGELINA (uroczyście, do redaktora naczelnego):
Karolu! Zachowałeś się jak wielki bohater, którym jesteś!