Niespodziewanie do Laury i Marzeny podchodzi Edyta, na twarzy której maluje się poczucie wyższości i mściwa satysfakcja.


EDYTA (pogardliwie, do Laury):
Dlaczego obrażasz partię Palikota? Tak bardzo jesteś zazdrosna o jej sukces? Ogarnął cię jakiś ressentiment? Twój Grześ, którego tak wychwalasz, okazał się nieudolnym politykiem i bardzo słabym człowiekiem. Nic dziwnego, że ludzie stracili cierpliwość i zagłosowali na ugrupowanie, które ma im coś konkretnego do zaoferowania.


LAURA (nie posiadając się z oburzenia):
Ty podła…!


EDYTA (uśmiecha się szyderczo):
SLD to już historia. Teraz lewa strona sceny politycznej należy do Janusza Palikota i jego ekipy. Formacja Grześka zdobyła tylko osiem procent głosów i wszystko wskazuje na to, że jej poparcie będzie stale spadać.


LAURA (jazgocze):
Gloria victis! Chwała zwyciężonym!


EDYTA:
Napierdalski i tak wkrótce poda się do dymisji.


LAURA (blednąc ze zbulwersowania):
“Napierdalski”?!


Miłośniczka Sojuszu Lewicy Demokratycznej traci nad sobą kontrolę: wstaje z ławki i z całej siły uderza Edytę w głowę. W tej części korytarza, w której znajdują się uczestniczki awantury, robi się cisza. Wszyscy patrzą - z niepokojem lub zaciekawieniem - na obie studentki. Nawet ludzie znacznie oddaleni od “pola bitwy” milkną i kierują wzrok w wiadomą stronę.


PRZEMEK (rozbawiony i podekscytowany, krzyczy do studentów stojących na drugim końcu korytarza):
Zwolenniczka SLD bije zwolenniczkę RP! Jaja jak berety!


NORBERT (wesoło):
Przynieść kisiel i dmuchany basen! A niech się leją!


Nagle rozlega się bardzo głośny alarm. Wszyscy studenci, łącznie z Laurą i Edytą, koncentrują się wyłącznie na nim. Na twarzach poszczególnych osób maluje się szok i przestrach.


MARZENA (zdumiona, zaniepokojona):
Alarm? Przecież nie zapowiadali żadnych…!


KOBIECY GŁOS Z RADIOWĘZŁA (uprzejmie, acz stanowczo):
Zapraszam wszystkich państwa do Auli im. Aleksandra Puszkina!


PAWEŁ (do Marzeny):
Wiedz, że coś się dzieje.


Studenci, kompletnie zdezorientowani, chwytają swoje rzeczy i idą do auli. Widać po nich, że spodziewają się wszystkiego najgorszego.



Scena druga
Miejsce akcji: Aula im. Aleksandra Puszkina