LAURA (na głos, pisząc):
“Ach, Grzesiu! Dlaczego jest tak, że ci, którzy chcą żyć, umierają, a ci, którzy pragną umrzeć, są zmuszani do życia?! Usiłowałam popełnić samobójstwo przez zjedzenie kanapki ze skażonym ogórkiem, ale okazało się, że ów ogórek wcale nie jest skażony! Ironia losu, nieprawdaż? Kuźwa, dlaczego nie mogłam być na miejscu Nikoli albo tego chłopaka ze stołówki?! Dlaczego?!”


Dziewczyna odsuwa od siebie kartkę i długopis.


LAURA (płacząc):
Jest jeszcze jeden sposób na odebranie sobie życia. Mogę otworzyć okno i pozwolić, by skażone powietrze wypełniło moje wnętrze.


Zwolenniczka Sojuszu Lewicy Demokratycznej podchodzi do okna, otwiera je, ale wychodzi z tego cało.


LAURA (zrozpaczona, głęboko rozczarowana):
No nie! Znowu?! (Krzywiąc się niemiłosiernie) Ech, po co więzić studentów na uczelni, skoro powietrze na dworze wcale nie jest śmiertelnie niebezpieczne?! Czy ta baba, Wieńczysława Maszkaronowa, zrobiła sobie z nas jaja?! (Do Publiczności) Jeśli wystawiacie się na pewną śmierć, a i tak pozostajecie przy życiu, to wiedzcie, że coś się dzieje!


Długa pauza.


LAURA (nadąsana):
Dlaczego nie mogę umrzeć?! Dlaczego nie mogę tak po prostu umrzeć?! Czy ja już jestem… martwa? Niczym Gustaw z czwartej części “Dziadów” Adama Mickiewicza? On też próbował popełnić samobójstwo, ale nic mu się nie stało, bo już od dawna był upiorem! (Kolejna pauza) Jak śpiewała wokalistka zespołu Within Temptation: “Nie można zabić tego, co zostało zabite już wcześniej!”


Niedoszła samobójczyni siada na drewnianym siedzeniu.


LAURA (pretensjonalnie, krzyczy):
Zabiła mnie tragiczna, niespełniona miłość do polskiego parlamentarzysty!!!


Dziewczyna chowa do torby list, długopis i fotografię Napieralskiego. Następnie gasi światło i wychodzi z sali wykładowej.


TAJEMNICZY GŁOS (śpiewa fragment piosenki “Opowiem Wam jej historię” formacji Łzy):
“Nie doszukuj się złych morałów w tej historii.

Na jej zakończenie jest wiele teorii.

Dostała nową szansę, choć chciała być w Niebie.

Co będzie dalej - zależy od Ciebie!

Dla mnie zakończenie jest pełne nadziei.

Ona się zmieniła, jej ojciec się zmienił.

I zapisze ostatnie zdanie w swym zeszycie:

Mogło mnie tu nie być, choć tak kocham życie!”