W oczach władz oraz spółek operujących w regionie głównym winowajcą i katalizatorem oporu ludu Penan był sam Bruno Manser, zwany przez Penanów Laki Penan (człowiek Penan). Szwajcar postrzegany jako wichrzyciel zostaje okrzyknięty „wrogiem publicznym numer jeden” a premier stanu Sarawak, Sri Abdul Taib Mahmud, na potwierdzenie tej opinii wysyła siły specjalne w głąb interioru aby te pochwyciły kłopotliwego Helweta. Przezorny Bruno unika jednak konfrontacji przekraczając granicę z Brunei i powracając do Europy.
Po powrocie do Szwajcarii Bruno Manser otwiera nowy rozdział walki o ochronę lasów tropikalnych i prawa ludu Penan. Zakłada niekomercyjną organizację Bruno Manser Fonds (www.bmf.ch). BMF działająca do dnia dzisiejszego szybko staje się głównym mentorem rdzennych ludów Sarawak w Europie i na świecie. Bruno zauważa, iż problem deforestacji leży nie tylko w rządzy drzewnych baronów, ale i w niepohamowanym popycie na drewno i jego przetwory. W roku 1993 urządza głośny, 60-dniowy strajk głodowy przed szwajcarskim parlamentem w Bernie domagając się embarga na import drewna z lasów tropikalnych. Tragedia ludu Penan zostaje poruszona w roku 1992 w Rio de Janeiro na Szczycie Ziemi oraz podczas Ogólnego Zgromadzenia ONZ ale nie znajduje sobie odpowiedniego odzwierciedlenia w działaniach przedstawicieli krajów i świata ekonomii. Pomimo bezpośredniej konfrontacji, medialnej kampanii i rozlicznych spotkań nie wiele kwestii ulega zmianie zaś niepowetowane straty w środowisku naturalnym stają się faktem dokonanym. Po wieloletnim okresie walki i konfrontacji Bruno postanawia zmienić taktykę i sięgnąć po bardziej dyplomatyczne sposoby negocjacji. W 1998 roku kontaktuje się z Sri Abdulem Mahmudem proponując rozejm oraz pomoc przy zakładaniu rezerwatu biosfery.

Spotyka się z odmową, chociaż ochronę ziem Penan w ramach rezerwatu biosfery obiecano już w 1987 roku. W obliczu odrzucenia argumentów Manser sięga po bardziej widowiskowe, symboliczne środki działania. 6 kwietnia trzymając baranka w ręku. skacze ze spadochronu przed budynkiem ONZ w Genewie. Rok później Bruno wykonuje kilka okrążeń nad domem Taib Mahmuda w zmotoryzowanym szybowcu na cześć powrotu pielgrzyma z Mekki. Po wirażu Laki Penan świadomie ląduje obok domu premiera i pozwala na zatrzymanie połączone z natychmiastową deportacją do Szwajcarii.

W 2000 roku niestrudzony Helwet postanawia wrócić do Sarawak aby ponownie spotkać się z przyjaciółmi z grupy koczujących Penanów i oszacować straty dokonane przez deforestację. Nielegalnie przekracza granicę malezyjską od strony indonezyjskiego Kalimantanu po czym jego ślad urywa się nagle niedaleko wsi Bareo. Odtąd słuch po Manserze ginie a przyczyny jego zaginięcia pozostają niewyjaśnione. 10 marca 2005 roku szwajcarski sąd w Bazylei oficjalnie uznaje go za osobę zmarłą.