Gros Penanów wciąż wiódł tradycyjny, nomadyczny tryb życia ale zmiany zaczęły zbliżać się wielkimi krokami. Działalność misjonarzy skłoniła niektóre społeczności do zarzucenia pewnych tradycji ale prawdziwe zmiany i ekspansja tliły się dopiero w zarodku. Malezja wiodła prym w światowych statystykach w wydobyciu rudy cyny oraz uprawie kauczukowca lecz lokalni notable szybko zorientowali się, że pączkująca gospodarka oraz ich osobiste finanse z radością przyjmą dochody z innych sektorów gospodarki. Ropa naftowa oraz obiecująca uprawa palmy oleistej pozostawały ważne i intratne ale międzynarodowy rozmach przybierze dopiero eksploatacja lasów i przemysł drzewny.
Wielki państwowy plan eksploatacji zdawał się być gotowy i niezachwiany. Głównym beneficjentem kolejnych dekad piły i buldożerów nie miał być cały naród malezyjski od Pinang do Sandakan – ale jak często to bywa – przedsiębiorstwa i osoby prywatne powiązane z establishmentem malezyjskim. Decyzja zapadła. Wydano rozliczne koncesje, które trafiły na biurka firm krajowych i zagranicznych. W przeciągu następnych lat stan Sarawak zmienił się w wielki tartak południowo-wschodniej Azji. Działalność notabli indonezyjskich w sąsiednim Kalimantanie nie wiele mniej rozmyślna niż ta jaką obrano w malezyjskiej części wyspy sprawiła, iż to właśnie na Borneo przypadał wkrótce największy współczynnik wycinki drzew w skali światowej.
Początkowo problem ludu Penan dla rządu malezyjskiego pozostawał prosty. Obszar wędrówek i polowań tubylców obejmował rozległe terytorium w subiektywnej ocenie człowieka prowadzącego osiadły tryb życia, nieproporcjonalnie wielki jak na kilka tysięcy dusz. Aspekt komplikujący stanowiła swego rodzaju symbioza i uzależnienie autochtonów od środowiska w którym żyli a, którego radykalne przekształcenie miało przynieść zysk materialny zainteresowanym. Recepta na ten stan rzeczy wydawała się prosta i odzwierciedlała stosunek państw narodowych do tubylców na całym świecie, zwłaszcza tam gdzie ci ostatni pozostają poza głównym nurtem społeczno – narodowym.

Przepis na osiągnięcie celu, a według niektórych również na uszczęśliwienie Penanów przebiegał wzdłuż postulatów wybawienia krajowców z lasu, osiedlenia w rządowych osadach i stopniowego dostosowania do obowiązującej idei człowieka współczesnego.