W grudniu 2009 roku przedstawiciele 17 wiosek ludu Penan spotkało się w Long Ajeng aby proklamować powstanie nowej rezerwy leśnej, Park Peace Penan. W obliczu obojętności notabli, rdzenni mieszkańcy wspierani przez sprzymierzeńców, postanowili samodzielnie objąć teren ochroną. Park Peace Penan liczy sobie 163 tysięcy hektarów i jest idealnie wpasowany między dwa inne terytoria chronione: Park Narodowy Mentarang Kayan po stronie indonezyjskiego Kalimantanu oraz Park Narodowy Tau Palong po stronie malezyjskiej. Penanowie wyrazili chęć rozwoju turystyki oraz wezwali do uszanowania przyjętych praw.
Tymczasem przedstawiciele władz malezyjskich wykluczają możliwość uznania postanowień zebranych. Salleh Talif Len Datu powiedział, że tubylcy zostali namówieni i zmanipulowani przez pozarządowe organizacje. Ponadto według niego powstanie parku obwieściła mała grupa autochtonów zaś sama idea jest sprzeczna z życzeniami większości Penanów . Doskonale koresponduje to z wcześniejszym oświadczeniem członka zgromadzenia stanu Sarawak, Lihan Jok, który powiedział: „Chcemy na poważnie pomóc Penanom ale oni muszą porzucić swój półkoczowniczy tryb życia. Zapewnimy im wystarczającą ilość ziemi aby mogli prowadzić własną gospodarkę. Damy im również pracę na plantacjach gumy.”
Malezyjskie poczynania w stanie Sarawak uderzają również w innych rdzennych mieszkańców. 19 stycznia bez wcześniejszego ostrzeżenia służby wojska i policji wtargnęły do Sekabai Sungai, niedaleko miasta Bintulu niszcząc 25 domów ludu Iban. W rezultacie wtargnięcia 100 osób zostało bez dachu nad głową. Prawnik Baru Bian, określił działania władz jako niedopuszczalne i niehumanitarne.


Artykuł ukazał się na łamach "Dzikiego Życia", kwiecień 2010