Rodzina Greyów, o ironio, pochodziła z miejsca odległego zaledwie o jakieś pięćset metrów od domostwa Smyfów. Mieszkali naprzeciwko pałacu Hrabiego W. Zaraz prawie po drugiej stronie ulicy. Przybyli do tego kraju aby budować stalowe mosty, huty i zakłady przemysłowe. Jeden z jego przodków, założyciel rodu, był Brytyjczykiem i miał na imię Stiw. W jaki sposób na Boga, Stiw, zamiast jechać do Ameryki znalazł się w Hamburgu i tam poznał piękną córkę arystokraty i cyganki lub berberyjki o imieniu Dżuana - tego nikt nie wie. Rodzice Dżuany za popełniony mezalians musieli uciekać z samego południa Włoch, a jak utrzymywała Dzuana - Z Neapolu do Rzymu - Następnie córka, czyli owoc ich wspólnej miłości “Dzuetta” postanowiła spróbować szczęścia w Paryżu i tam spotkała niemłodego już zabijakę ze starej żeglarskiej rodziny Stiwa. Razem ze Stiwem który musiał z niewiadomych przyczyn uciec z Wysp brytyjskich wyjechali do Hamburga. Następnie z Hamburga wyruszyli na Śląsk, i potem do Krakowa gdzie Stiw jako inżynier i konstruktor znalazł pracę [ “stawiał” wcześniej podobno Nowy York i pierwsze amerykańskie wieżowce ]
Wszystko było by w porządku, gdyby nie miłość syna Stiwa do koni i nie mniej zgubne współczucie dla biednych. Bowiem miłość do koni i jak, i do statków była w tej rodzinie powszechnie znana. Przedstawiciele jego rodziny jeśli akurat nie byli żeglarzami i nie wypływali statkiem z ponurych wiecznie spowitych mgłą portów, na przykład z Aberdeen - to zajmowali się rzemiosłem i kowalstwem. Podkuwali więc też konie. Przejdźmy jednak do rzeczy, szczęśliwa para zamieszkała po drugiej stronie ulicy, zaraz naprzeciw pałacu hrabiego W. i pięknego parku. Wkrótce zaczęły się pierwsze konflikty. Wspomniany wcześniej syn Dzuany i Stiwa, nazwijmy do “Drugim”, jeden z najsilniejszych ludzi w Polsce z coraz większą niechęcią patrzył na zachowanie jednego z najbogatszych ludzi w Polsce, słynnego hrabiego W. Powodem pierwszego konfliktu stał się zupełnie mimo woli pracownik stajenny hrabiego, źle traktowany przez pracodawcę. Przechodząc ulicą Stju zauważył jak hrabia bije swojego parobka, bez zastanowienia wyrwał mu z dłoni pejcz i powiedział kilka niegrzecznych słów.
To był jednak dopiero początek konfliktu. Nie minęło więcej niż kilka miesięcy, kiedy zobaczył jak pan hrabia okłada pejczem konia przed stajnią i wtedy Stiu już nie wytrzymał, podbiegł, następnie wyrwał panu hrabiemu pejcz i według legendy, bo nijak nie da się skonfrontować tych faktów, obił pejczem hrabiego. Po tym wydarzeniu wiedział jedno, z powodu współczucia dla biednych i miłości do koni jego rodzina nie miała czego szukać w mieście i nie będzie miała dobrze. I tak się stało. I nie miała dobrze. Zaczęli także “komunizować”, co w mieście nazywanym “Czerwonym” nie było wcale trudne. Jego dzieci nie miały czego szukać w mieście i gdy pojawiła się tylko możliwość wszyscy synowie, a miał ich naprawdę sporo wstąpili do POWu a potem poszli na wojnę polsko bolszewicką. Raz z patriotyzmu do nowej ojczyzny, a dwa bo szukali szczęścia i przyszłości w wojsku. Za wyjątkiem dwóch, bo jeden został anarchistą i za próbę zabójstwa carskiego generała groziła mu kara śmierci, musiał więc uciekać z kraju. Drugi został biskupem “prowadzącym” przyszłego papieża JP II. Dosyć zresztą szanowanym, choć w rodzinie wyjątkiem, ponieważ prawie cała z kościołem była mocno na bakier. Co nie dziwiło nikogo kto znał miejscowe realia. Przecież kuzyn hrabiego został księdzem w miejscowej parafii. Zresztą uważanym do dziś za bardzo porządnego i przyzwoitego księdza. Do dziś dnia w miejscowym kościele parafialnym położonym na wzniesieniu w nieodległej Sz. można znaleźć niewielkiej wielkości szarą tablicę pamiątkową z widniejącym napisem MARCIN POPIEL URODZONY 1904-1991 - a na tablicy złotą różę, złożoną prawdopodobnie od “RODZINY RADIA MARYJA” .