Ogród Edenem zwany,
położony kupę kilometrów od Łodzi, z której to autor obserwował losy pisanego przez siebie opowiadania.

Czyli, ogromnych rozmiarów działka, kupiona gdzieś na Syberii, od rosyjskiego rządu naprawdę za marne grosze, no powiedzmy za niecałe dziesięć milionów dolarów, stała się inkubatorem w którym przychodziły na świat klony, a dzięki specjalnym metodom pracy najbardziej zaś inkubatorom, dorastały szybciej, i już po sześciu latach stawały się dorosłe i były zdolne do pracy. Eksperyment zaczął zarabiać na siebie.
A wszystko szło dobrze do czasu kiedy narodził się książę Tyaszi Tik.

Teraz spacerujący po placu budowy, nie nazywany już pogardliwie Snifem-Smyfem ze względu na nieustanny katar, smarkanie do chusteczki i ciągłe pociąganie nosem - ale w modnie skrojonym popielatym garniturze i dobrych włoskich butach powszechnie szanowany pan Smyf, nie jakiś wiecznie pociągający nosem, niby kokainowy snifer, i wstydliwie gapiący na się na swoje rozczłapane chodaki z głupim wyrazem twarzy, niedołęga i nieudacznik. A więc bardzo ważny, i ciągle zajęty, pan Smyf, spacerował po placu budowy, bo tam go można było głównie spotkać, spędzając czas na dyskusjach religijnych z nowymi klonami, albo na niezliczonych, i niekończących się konferencjach prasowych - nawiasem mówiąc podczas jednej z nich, paląc świetne cygaro, ogłosił się bogiem stwórcą, a ja jedynie z szacunku do religii piszę pierwsze litery małą czcionką, ponieważ on sam domagał się od gazet i wydawnictw pisanie o sobie “słów bóg” i “stwórca” z dużej litery.

Grey natomiast ogłosił się głównym aniołem, i jego nazwisko miało się od tej pory kojarzyć ze słowem CHWAŁA, a nie ze słowem SZARY. Do nazwiska Grey dodawano więc: Tytularny „Chwalebny Anioł”. Noe pozostał dalej skromną inkarnacją starego poczciwego Noego.
Zadufanie ich doszło do tego, że obaj zapomnieli o swoim pierwotnym celu, a mieli przecież stworzyć utopię, krainę powszechnej miłości, szczęścia i azylu, dla zagubionych wrażliwych dusz. Na próżności się jednak nie skończyło, następnie bowiem sięgnęli po „najstarszy afrodyzjak świata”, czyli władzę, a przynajmniej spróbowali. Namówił ich do tego, niejaki Dzierżyński Drugi. Feliks Edmundowicz, stary polski szlachcic, który nie chcąc pracować na farmie, wolał obmyślać sposoby łatwego życia, razem ze swoim - uderzająco wprost podobnym do hrabiego Przewalskiego pomocnikiem, dobrotliwym Józefem Stalinem, nazywanym przez wszystkich Wujkiem. Dali się wkręcić i budowali nowy raj na ziemi, zwany wkrótce “Czerwonym Rajem”, albo “Komunistycznym Królestwem Bożym na ziemi” [jeszcze inni nazywali to miejsce złośliwie komunistycznym kur. na ziemi, i nie o kury w tej nazwie chodziło]. Wtedy jeszcze obaj panowie, to znaczy Grey i Smyf nie wiedzieli, że wszystkie petycje i projekty przesyłane do wujaszka Józefa który został w międzyczasie prezesem raju, i Feliksa Edmundowicza będącego jego prawą ręką a obaj z namaszczenia potężnych koncernów czyli pracodawców Noego i reszty, lądowały najzwyczajniej w świecie w koszu, ale zanim je tam Stalin, z dobrotliwym uśmiechem na twarzy wyrzucił, zgniatał papierowe projekty reform świata w garści, mówiąc - history is bunk - a dopiero potem do wspomnianego wcześniej kosza na śmieci wrzucał zgniecioną papierową kulę -naśladując przy tym amerykańskiego koszykarza na parkiecie, podczas basetbollowego meczu nazywanego tu też “bunketbollem”, przy dźwięku oklasków zachwyconego dworu, i głośnych okrzykach „bunk”.