Przypadkowi kochankowie
Na kanałach przeważają ogłoszenia o poszukiwaniu kochanków, czasem jednego, a czasem dwóch, do trójkąta. Ludzie podają swoje wymagania co do wyglądu, ceny, częstotliwości i miejsca spotkań, a także ewentualnych umiejętności, które powinien posiadać „zastępczy małżonek”.
Dlaczego szukamy aż takiej odmiany? Czy posiadanie kochanki ma o czymś świadczyć?

Kiedyś już na pierwszy rzut oka można było rozpoznać zakochanych i małżeństwa. Teraz zastanawiamy się, czy mijających nas par nie tworzą kochankowie, czy znajomi na jedną noc, bo ta, czy inna dziewczyna jest ubrana w wyzywający sposób, a idący po drugiej stronie ulicy mężczyzna ściska lubieżnie swoją partnerkę.

- Wystarczy sobie te kanały poczytać. W głowie się nie mieści, jakie ludzie mają pomysły, ilu żonatych szuka kochanek. Albo te dzieciaki, co się same zgłaszają, że mogą nią dla kogoś zostać. No, chłopacy też się zgłaszają, do tych bizneswoman szczególnie.

- Niektórzy to tłumaczą tym, że życie jest krótkie i trzeba z niego korzystać - napisała do mnie 24-latka z dużego miasta.

Zapytałam ją, co by zrobiła, gdyby zdradził ją mężczyzna jej życia.

- Nie wiem. Na razie mogę przypuszczać, że jeśli zdradzi, to znaczy, że nie kocha, a po co wybaczać i żyć z myślą, czy nie zrobi tego znowu?

Nikt nie potrafi mi odpowiedzieć, czy w związku między kochankami poznanymi na kanałach istnieje miłość. Wszyscy skupiają się głównie na tym, jakie zyski czerpią z tej znajomości obie strony: bo tak, facet-sponsor ma swój wymarzony seks, taki jaki chce, kiedy chce i, po zaakceptowaniu dziewczyny, z kim chce; dziewczyna natomiast zyskuje opiekuna, zapłatę za kilka godzin pracy i okazyjne nagrody za dobrze wykonane zadanie. Czasami też towarzyszy swojemu kochankowi w podróżach po kraju, więc i zwiedzi trochę świata i wypocznie za darmo.


Historia pewnej miłości
Po południu tego samego dnia otrzymuję kolejne smsy od Formuły. Damian radzi mi, by spróbować zapytać go o jego historię. Mam być autentyczna, jak na dziennikarza przystało. Nie podszywam się pod geja.

Formuła dzieli się ze mną swoimi przeżyciami, opisuje pierwsze fazy odkrywania własnej orientacji.

- A więc w bardzo wielkim skrócie tak to wygląda. Mając 14 lat zakochałem się w kumplu, który akurat przeniósł się do mojej klasy. Wtedy, tak jak napisałem, miałem tylko 14 lat i nie wiedziałem, że to, co do niego czuję, to miłość.

- Zaczęliśmy wszędzie razem chodzić i spędzać cały wolny czas ze sobą. Ja, dzieciak, który był wychowywany w katolickiej rodzinie i w ogóle, jak to się mówi, z porządnego domu, kochałem go platoniczną miłością, inną uznając za grzech i zło. Skończyło się tak, że on zerwał ze mną kontakt, myśląc pewnie, ze skoro mu tego nie okazuję, nie mogę go kochać.

- Często mijamy się w drodze - pisze dalej. - Mieszkamy na tym samym osiedlu. Teraz, gdy jestem trochę starszy i zrozumiałem pewne rzeczy, nie mogę sobie wybaczyć, że zniszczyłem coś, co było najpiękniejsze w moim życiu. On nie wie, jak bardzo go kochałem, kocham i będę kochał.

Historia Formuły nie jest odosobnionym przypadkiem. Często na przeszkodzie miłości stają wyniesione z rodzinnego domu i szkoły przekonania czy uprzedzenia. Boimy się kochać, bo wiemy, co pomyśleliby o nas inni, gdyby dowiedzieli się o targających nami uczuciach. Boimy się odrzucenia i poświęcamy własne szczęście, by zachować powszechną akceptację najbliższego otoczenia. Wreszcie boimy się sami przed sobą przyznać do miłości. Wiemy, że często wymaga ona poświęceń i nie jesteśmy pewni, czy jesteśmy na nie gotowi, czy tez ryzykujemy zbyt wiele dla związku, który nie ma racji bytu.

Formuła twierdzi, że teraz, będąc starszym i bogatszym w doświadczenia, potrafiłby sprzeciwić się religijnym przekonaniom i przyznać się do swoich uczuć. Przyznaje, że wiele by dał za możliwość cofnięcia czasu i naprawy dawnych błędów.

Co z jego najbliższym otoczeniem? Czy rodzina i przyjaciele wiedzą o jego orientacji?

- Niektórzy przyjaciele wiedzą. Rodzina nie i pewnie nigdy się nie dowie. Powiedziałem o tym osobom, które były w stanie to zrozumieć i zaakceptować, a moi rodzice nie potrafiliby tego zrobić.

Jak dotąd Formuła jedynie gratuluje tym, którzy mieli odwagę, by się ujawnić. Sam ma do tego trochę inny stosunek - uważa, że nie ma sensu mówić o swojej orientacji ludziom, o których wiemy, że nie poprą naszego wyboru. To tylko zrodzi niepotrzebny konflikt i sprawi ból nam i przede wszystkim osobie, której o tym powiedzieliśmy.

Historia Formuły dobiegła końca... A może dopiero się zaczyna?

- Gdyby czytała to osoba, o której mówiłem, to proszę, żeby się ze mną skontaktowała. Bo chociaż nigdy jej tego nie powiedziałem, ani nie dałem odczuć, nadal bardzo ją kocham.