Na pogrzeb zmaltretowanej dziewczyny przybyło mnóstwo mieszkańców Katowic. W pewnym momencie na cmentarz zajechał czarny samochód (podobnie jak na filmach amerykańskich), z auta wynurzyli się mężczyźni w czarnych garniturach, podejrzewani o działalność gangsterską, wśród tych ludzi znajdował się brat uśmierconej, wówczas przebywający jeszcze na wolności. Mężczyzna, oznajmił, iż zabije tych, którzy tak potraktowali jego siostrę. Kobiety, z którymi rozmawiałem zastanawiały się gdzie znaleźć rozwiązanie tego typu problemów, otoczenie przecież wpływa na brak poczucia bezpieczeństwa bezpośrednio. Ja zastanawiałem się i zastanawiam skąd geneza tego typu zbrodni i czy nagromadzenie obrazów przemocy w obecnej kulturze i nośnikach medialnych (telewizji i cyberprzestrzeni – mortyczne gry dla dzieci i młodzieży) ma wpływ, że w przyszłości tego typu zdarzenia, będą jeszcze bardziej częste (kwestia czerpania wzorców z otoczenia). Spirala przemocy: ekran- życie, życie- ekran, wydaje się działa na następującej zasadzie; chaos wytwarza frustracje, agresje i wzrost przestępczości; myśl technologiczna pozwala nam dokładnie skanować każdy jej przejaw, a następnie prezentować szerokiej widowni często zmanipulowaną jeszcze bardziej opowieść o przemocy; ta docierając do widzów, staje się autorytatywnym oglądem świata i odniesieniem inspirującym. Przestępcy mordują, telewizja podgląda te mordowanie i snuje na ich podstawie wątki, fabularyzując świat w popularną dla widowni opowieść o agresji. Agresja rodzi agresję, kształcąc kolejnych zwyrodnialców, aby następnie móc ich realne czyny komentować na ekranach. Ola główna bohaterka filmu pt. „Cześć Tereska” reż. Robert Gliński, zarówno przed jak i po wystąpieniu w charakterze aktorki w filmie, stosowała przemoc w życiu realnym i tak 04.11.2004r. „Wiadomości TVP 1 podały, że Ola z bronią w ręku zaatakowała 78-letnią staruszkę. Wynika z tego, że pastwienie się nad ludźmi, nie tylko jest atrakcyjne na planie filmowym, ekranie telewizora, czy monitorze komputera; może tak naprawdę, są to tylko środki pomagające nam odczuć, jak przyjemna może być agresja. Technologia nie oznacza uporządkowania chaosu panującego wewnątrz poszczególnych skal wartości, to że świat szczyci się możliwościami technologicznymi nie gwarantuje nam radości, pokoju, szczęścia i optymizmu. Rewolucja techniczna i informatyczna, mająca pod patronatem nauki, zbudować nowy „ziemski raj”, to nic innego jak kolejna z proponowanych nam utopii. Korzystamy bowiem z coraz to nowszych udogodnień w zakresie informacji i technologii, a na innych płaszczyznach, skalach wartościowania ponosimy sromotne klęski, przyzwyczajając się do sposobu myślenia maszyn, procesorów i przekazu medialnego. Nie ważne jest myślenie, ważny jest szybki przekaz, dobry popularny produkt i jak najtańsza, dobrze sprzedająca się rozrywka, to wszystko doprowadziło, jak pisze Hans Joachim Schneider, w pozycji: „Zysk z przestępstwa” ,do tego, że ostatnia dekada XX wieku, to był czas wielkiej zmiany, dehumanizacji życia, odejścia od dotychczasowego systemu wartości ku pędowi w kierunku pieniądza, gdzie wartości moralne ustępują wartościom materialnym, w takim przypadku musi nastąpić wzrost przestępczości, gdyż wartości moralne przestają się już tak bardzo liczyć. Gdzie Chrystus nawołujący do poszanowania prawa, miłości i pokoju, jest zamieniany przez ówczesnych Chrześcijan na iluzorycznym bohaterów, inspirujących widownie do stosowania przemocy. Na kreowanie odbioru świata przez poszczególne jednostki maja ogromny wpływ media masowe, to one kształtują mody, trendy, jak i też modele wartościowania, widz podglądający telewizję wyciąga wnioski, ku jakim celom należy dążyć i co się w życiu liczy. Przykładem jest masowe uczestnictwo widowni w przesłuchaniach i castingach do programów typu „Idol”, czy „Fear Factor” (Nieustraszeni) lub programów typu reality show. Telewizyjne seriale kreują rzeczywistość realną. Ludzie np. urządzają i aranżują sobie mieszkania przyglądając się rodzajom mebli, kolorystyce ścian, paneli, takie naśladownictwo przekłada się również na inne płaszczyzny, a zatem zapożycza się od bohaterów światopogląd, sposób reagowania w rozmaitych sytuacjach życiowych i chłonie się ideologię konsumeryzmu, posiłkowaną często liberalizmem i takimi zjawiskami, jak modny ostatnio w mediach neospirytyzm (moda na chodzenie do wróżek itd.). Agresja promowana poprzez telewizję, to nie tylko obrazy przemocy, krwawe filmy, czy też brutalna erotyka, ale i sposób wysławiania się, język który jest podstawą naszego porozumiewania .Dziś bez skrępowania opisuje się najbardziej banalne sytuacje, słowami, które jeszcze kilkanaście lat temu, prawie, że w przestrzeni publicznej nie funkcjonowały. W telewizji wulgaryzmy, są obecne prawie, że w każdym filmie sensacyjnym, ale i nie tylko, programy reality, programy muzyczne, prezentujące muzykę pop, hip-hop etc. nasiąknięte są agresją słowną. Spektakularną karierę medialną robi słowo „zajebisty”, szczególnie uznawane za wyrażenie „trendy” w TV Polsat (Bar 3, Bar – Złoto dla Zuchwałych czy programy Kuby Wojewódzkiego) - „... „zajebiści”, są rockowi idole, „zajebiste” bywają samochody, komputery, hamburgery, a nawet muzyka Mikołaja Góreckiego i poezja Szymborskiej” . Oglądając, niegdyś „Ojczyznę Polszczyznę”, program emitowany w TVP 3, prowadzony przez Jana Miodka (2003r.), mogłem przysłuchać się następującemu pytaniu telewidza - czy słowo „zajebisty”, może być zaadoptowane, do oficjalnego języka polskiego. Jan Miodek odpowiedział, że kategorycznie nie, i że nie musi przypominać od jakiego bezokolicznika pochodzi ten wyraz, zadający pytanie był nieusatysfakcjonowany. Raport „Polityki” odnoszący się do tematyki polskiego przekleństwa, oznajmia, że: „Do używania wulgarnego języka przyznaje się według CBOS, aż trzy czwarte Polaków. Klnie 86% procent mężczyzn i 64% kobiet. Rzucanie mięsem jest niezwykle popularne wśród uczniów i studentów (przyznaje się do tego 94 % z nich). Wyraźnie odmienne obyczaje językowe mają tylko ludzie po 65 roku życia (wśród nich używający wulgaryzmów stanowią mniejszość) /.../. „Wulgarną polszczyzna rządzi „wielka piątka” słów podstawowych /.../, znanych Polakowi często już w wieku przedszkolnym. Reszta to formacje oparte na ich przekształceniach oraz masa związków frazeologicznych /.../. Na tych pięciu czarnych klawiszach można zagrać dowolną melodię /.../, wyrazić furię, rozczarowanie, zdziwienie, lekką pretensję , z drugiej – pełną akceptację oraz szczery zachwyt, a nawet miłość. ” . Wulgarna mowa, jest już prawie wszędzie: na ulicy, w domach, szkołach, w mediach, a nawet i w polityce i w parlamencie („Józef Zych na posiedzeniu plenarnym przy włączonych mikrofonach zapytuje współpracownika: „Co mi tu, ku..., przynosisz?”/.../, Andrzej Leper jednemu ze swoich posłów nakazuje: „Wy... mi z klubu chamie jeden” ). Wulgaryzm jest również formą słownego ataku, znakiem rozpoznawczym subkultur, opisuje trudną rzeczywistość (przykład teksty hip-hopowe), ale jest również przez niektórych postrzegany za oznakę ekstrawagancji czy wręcz normalności (polscy kierowcy, obrzucający siebie nawzajem epitetami etc). Język uproszczony, jest czasem oceną sytuacji życiowej i pomaga w znalezieniu kozłów ofiarnych odpowiedzialnych prawie, że za wszystko. - „... w kraju panuje, cha... i roz...”, a politycy, to źli ludzie, którzy na każdym kroku nas „dym...”. Jednym słowem szerzy się „ch...” więc człowiek chodzi stale „pod...” . Przed wojną, wulgaryzmy stosowane były przede wszystkim przez przestępców i lumpenproletariat, dziś używają ich dzieci kilkuletnie, szerzy się w społeczeństwie bezwstyd i chamstwo.