Powiedział skąd bierze pieniądze. I dlaczego je

przynosi. Wszyscy wiemy z mądrych książek, że pieniądze szczęścia nie

dają. Spróbujmy jednak realizować marzenia bez pieniędzy. Nie tutaj,

niestety ....

 

***

 

     Te dwa, wiecznie pijane, zarzygane i kopulujące stworzenia, w

rzadkich chwilach trzeźwości kazały nazywać się ojcem i matką. Patrzył

wtedy na nie i zastanawiał się, po co tak naprawdę są. Jak dotąd nie

znalazł odpowiedzi.
     Jak dotąd nikt chyba nie znalazł

odpowiedzi na takie pytanie. Podobno nie ma głupich pytań, są tylko

trudne. Wiesz co? Chyba jednak są też i głupie pytania. Jeśli uważasz

inaczej, przeczytaj jeszcze raz ostatni akapit. Uważnie.
     Przeczytałeś / Przeczytałaś ?
     Dzięki. Wnioski wyprowadź sam. A teraz wróćmy do mojej historii.

     Kiedyś było inaczej.
     Kiedyś. Znowu skośne litery ...
     Z kiedyś

pamiętał niewiele. Jakieś oderwane szczątki wspomnień o Bardzo Wysokich

Drzewach, Bardzo Dobrych Kolegach, Bardzo Ciekawych Sprawach .... i

bardzo kłujących wieczorach... Tak naprawdę z kiedyś pamiętał tylko

dziadka. Dobrze go pamiętał ; reszta była tylko zamazanym obrazkiem

namalowanym przez maleńkie dziecko. Z kiedyś zniknęła chłopięca

ciekawość świata, został tylko dziadek.
     Dziadek ... Duży,

toporny mężczyzna z kwadratową szczęką, rozciągniętą w przyrośniętym na

zawsze uśmiechu. Bez względu na to, czy dziadek się cieszył, płakał,

czytał gazetę czy myślał – zawsze miał na twarzy ten uśmiech. Był stary

jak świat. Albo starszy niż świat. Siedział w zniszczonym fotelu, jadł,

gdy było co jeść, płakał, gdy nie było – i ciągle się uśmiechał.

Uśmiechał się do niego – Będziesz wielkim człowiekiem. – mówił i brał

go na kolana. Był niedzisiejszy : palił śmierdzące papierosy - palił je

tuż przy jego twarzy , nie zastanawiając się, czy dym zaszkodzi dziecku

, czy nie – po prostu palił. I na tych kolanach, w oparach śmierdzącego

( kochanego ) dymu – mówił. Opowiadał i opowiadał. Mówił i mówił.

Opowiadał historie, w których brał udział, historie, w których brali

udział jego koledzy i takie, o których tylko słyszał. I pewnie takie,

które wymyślał na jego użytek. Żył długo, więc wiele słyszał. I wiele

mógł wymyślić, prawda? Ciągle się przy tym śmiał. To było takie

rubaszne, takie niezapomniane ha ha ha, które nawet dzisiaj wracało do

niego jak uderzenie w bęben. Ha ha ha. Ha Ha Ha! HA HA HA HA HA HA HA

!!!!!!!!!!! Śmiał się wtedy razem z dziadkiem ; nie zawsze rozumiał

sens historyjki, ale śmiał się – było dobrze. Było zwyczajnie. Było.