- Nie ma za co. – mruknął pod nosem i poszedł. Człap człap. Schody,

klatka, brudna szyba w drzwiach. Rzeczywistość. W mydlanych

opowieściach powinien był zniknąć w mroku za drzwiami ale to nie jest

mydlana opowieść. To jest śmietnikowa opowieść. Przez brudną szybę

prześwitywało popołudniowe słońce ; patrzyła za nim dopóki nie skręcił

za drzewem na podwórku – taki dorosły, taki malutki.
     Zamknęła drzwi.

    

Robił tak od samego początku – przynosił pieniądze. Nie pytała go nigdy

skąd je bierze, może więc dlatego któregoś dnia opowiedział jej o

wszystkim. Była przerażona. Była chora i obolała – ale zniosła to. I

dalej czekał na niego kubek z gorącą herbatą, wanna i ciepły kotlet.

Oto kolejny przyczynek do bycia kimś – uszanuj. Nawet jeśli sam

zrobiłbyś inaczej, może zupełnie inaczej – uszanuj. Uszanuj człowieka.

 

***

     Miała na imię Anna. Imię jak imię – można je spotkać na każdej szerokości geograficznej. A Mała je bardzo lubiła.
     Mała ...
     I ... Mały ? Nie. Niestety nie. On był już bardzo dorosły.
    

Tych dwoje – kilkuletni brzdąc i burkliwy dwudziestolatek o spojrzeniu

starca ; brat i siostra. Pomimo, iż z racji piastowanego stanowiska

wiedziała o nich wszystko, co można wiedzieć, wciąż stanowili dla niej

zagadkę – fascynującą i wciągającą historię, na którą patrzysz trochę z

boku, która w ogóle cię nie dotyczy – a jednak kibicujesz tym, którzy

biorą w niej udział. Kibicujesz ... i sam też bierzesz w tym udział,

prawda ?
     Zaczęło się parę lat temu, w zimną, styczniową noc.

To właśnie tej nocy do drzwi Domu ktoś zapukał – pukał tak mocno i tak

wytrwale, że pomimo obaw zdecydowała się wpuścić go do środka. Ten ktoś

– jak okazało się później – wyglądał może na szesnaście, może

siedemnaście lat ; położył na ziemi niewielki, dziwacznie zawinięty

pakunek i ... I rozbeczał się jak dziecko. W radio kolejny nawiedzony

prorok rocka roztaczał wizje kolorowych chmur, których nikt nigdy nie

zobaczy, na zewnątrz zaś padał pierwszy w tym roku, spóźniony śnieg. A

dziwacznym pakunkiem była właśnie Mała. Pomarszczony, brudny i

zmarznięty stworek, bardziej podobny do gremlina niż człowieka ;

stworek który pomimo mrozu – i, jak się później okazało, głodu -

uśmiechał się rozbrajającym, bezzębnym i ufnym uśmiechem niemowlaka.