Przynajmniej na razie nieprzystępne.
     Dla niego była kimś. Kimś .I znów – bóg i parę innych rzeczy pisane skośnie a nie z wielkiej litery. Kimś. Kimś, kto zaopiekował się małą i dał trochę nadziei. A mała przepadała za nią. I chyba właśnie dlatego ta kobieta została kimś .
     Jak zwykle kiedy przyszedł, zaprosiła go do pokoju. To stawało się już obłędem – ale tutaj także należał się skos – do pokoju.

Szafa. Stolik. Telewizor. Jakiś odtwarzacz wielomedialnej przyjemności.

I wszystko na swoim miejscu, tak, jak powinno być. I takie obce

jednocześnie, jak ta abstrakcja albo obraz Dalego. Albo zrozumienie.

Ale tutaj, wszystkie te rzeczy stawały się czymś zwykłym,

najzwyklejszym w świecie i takim potrzebnym. I takim bliskim. Tak

potrzebnym i bliskim, tak oczywistym, ze niewłaściwe byłoby tutaj

zastosowanie zwykłej litery – nie skośnej. Regał z książkami. Kwiaty.
     Lubił tu przychodzić. Całe jego życie to były te skosy.

    

Jak zwykle zrobiła mu herbatę – gorące i cholernie słodkie coś w

wielkim kubku z uśmiechniętą żyrafą. I postawiła przed nim całą górę

jedzenia. Jak zwykle opędzał się przed tym żarciem jak przed zarazą – i

jak zwykle zjadł więcej, niż normalny człowiek jest w stanie wepchnąć w

siebie przez tydzień. I znowu zmusiła go do kąpieli. Zmusiła... Bzdura.

To był kawałek rytuału – herbata, jedzenie, potem wanna. Siedział w tej

wannie, namydlony i szczęśliwy i taki nieobecny, a cały smród jaki

przyniósł ze sobą spływał bezszelestnie do rzeki, odległej o parę

kilometrów zardzewiałych rur. Wszystko było daleko; teraz tylko on i

wanna.

     Kiedy wychodził, podał jej małą paczuszkę. Nie

pytała , co jest w środku – bo i po co? Nie pyta się o rzeczy oczywiste

; to stwarza wrażenie, że chciałoby się przedłużyć rozmowę, mimo że nie

ma się już więcej nic do powiedzenia. Ta paczuszka to tez był element

rytuału, taki sam jak wanna i kotlet schabowy. I kubek z żyrafą. Wzięła

zawiniątko i uśmiechnęła się do niego.
     - Dziękuję. Ona dziękuje.