Ostatnim z celów agresji jest obrona siebie lub innych ludzi. Agresję uważamy za usprawiedliwioną kiedy jest ona stosowana w przypadku samoobrony bądź, gdy wynika ona z potrzeby obrony innych często swoich bliskich. Jednak jak wiadomo nie wszyscy, broniąc się przed przemocą, uciekają się do niej. Ale są i tacy, którzy korzystają z niej nie tylko w obronie własnej, lecz stosują ją w swoich działaniach wyprzedzających, kierując się poczuciem narastającego zagrożenia.

    Chciałabym w toku moich rozważań zwrócić również uwagę na to, iż liczne badania, które zostały przeprowadzone świadczą o tym, iż jest wiele czynników, które wyznaczają natężenie agresji. Według Bogdana Wojciszke (2004, s. 356 - 366) najważniejsze z nich to: prowokacja (fizyczną, słowną); pobudzenie emocjonalne - potęguje ono wpływ prowokacji i osłabia poznawczą kontrolę ludzkiego zachowania; przemoc w mass mediach - zobojętnienie na sygnały cierpienia, naśladowanie i modelowanie, uformowanie nierealistycznego obrazu świata, zawieszenie norm zakazujących agresję, uczenie; normy i oczekiwania społeczne – mimo zakazu krzywdzenia, społeczna norma zabraniająca agresji nie zawsze obowiązuje; wpływ norm wiąże się z dwoma czynnikami. (1) przestrzeganie norm powoduje aprobatę innych bądź potępienie, (2) ich respektowanie pozwala na samonagradzanie, a łamanie prowadzi do samotępienia; wpływ alkoholu - alkohol nasila agresję, prowadzi do uszkodzenia procesów poznawczych, tzw. „krótkowzroczności alkoholowej”, zaburza funkcjonowanie jednostki, powoduje zaniżoną ocenę zagrożeń, co przyczynia się do osłabienia strachu - podstawowego czynnika hamującego agresję.

    Ciekawym aspektem agresji jest fakt, iż zachowania agresywne występują już od wczesnego dzieciństwa. Zdaniem Barbary Krahe „we wczesnych latach szkolnych widoczne stają się różnice w agresywności między płciami – chłopcy wykazują generalnie wyższy poziom agresji niż dziewczęta. Jednakże dziewczęta wykazują znaczny stopień zarówno agresji werbalnej, jak i agresji relacyjnej ( wykluczenie rówieśników, plotkowanie)” (Krahe, 2005, s.52 ). W okresie dorastania poziom agresji zaczyna się obniżać, gdyż zaczyna on ustępować strategiom rozwiązywania konfliktów. Czasami zdarza się jednak tak, że zachowanie agresywne przetrwa i staje się bardzo szkodliwe. Dzieje się tak z powodu dwóch czynników, które wyznaczają agresje w okresie dzieciństwa i okresie dojrzewania: akceptacji agresji jako uprawnionej oraz nawykowe spostrzeganie innych jako wrogich (Krahe, 2005). Dlaczego tak się dzieje? Jasnym jest, iż wzorcem do naśladowania dla dziecka są niewątpliwie jego rodzice. Rodzice są osobami bardzo ważnymi dla dziecka, a w dodatku jest ono od nich zależne. Jeśli dziecko zostaje narażone na przemoc ze strony rodziców, przykładowo w formie bicia, jest to dla niego ważnym sygnałem, dodatkowo wzmocnionym tym, że zwykle takie zachowanie nie spotyka się z karą, ponoszoną przez rodziców. Dodatkowo nauczyciele sąsiedzi oraz środowisko rówieśnicze są również osobami ważnymi dla dziecka, od których czerpie on wiedzę. Jeśli podmiot widzi w swoim otoczeniu jak konflikty rozwiązuje się za pomocą rękoczynów, wymyślnych kar, stosowaniem przemocy psychicznej (np. nie odzywaniem się i ignorowaniem), krzywdzeniem osób starszych oraz znęcaniem się w gronie szkolnych rówieśników, to samo wpaja sobie takie zachowania jako sposób zachowania się w trudnych sytuacjach.