Bądźmy pewni, była to zawsze granica dobrze strzeżona prawem, ustanawianym przez elitę rządzącą. Znoszono ją tylko pod wpływem silnej presji społecznej lub jako wynik politycznego przetargu, przynoszącego korzyści, jakie wynikają z szansy poszerzenia własnego elektoratu w walce wyborczej. Do Madisonowskiej konstytucji dopisywano więc z upływem czasu poprawki, głoszące, że „prawa wyborcze obywateli USA nie będą OGRANICZANE ze względu na rasę i kolor skóry” w 1870 r. i dużo później, w 1920 r.(!), że „prawa wyborcze obywateli USA nie będą OGRANICZANE ze względu na płeć”. Prawa wyborcze oznaczały (i oznaczają do dziś) zaledwie możliwość wybierania stronnictw politycznych, których tradycyjnym zadaniem, o jakim pisał Madison, było strzeżenie „praw własności” uprzywilejowanej mniejszości. Chyba nikt nie ujął tej kwestii bardziej wyraziście i otwarcie niż John Jay, jeden ze współtwórców Stanów Zjednoczonych, stwierdzając, że „ludzie, którzy posiadają państwo, powinni nim rządzić”.(5) Nigdy w całej historii USA demokracja nie oznaczała rządów większości tzn. rządów, w których inicjatywa polityczna byłaby wynikiem otwartej debaty publicznej, prowadzonej przy współudziale świadomych i dobrze poinformowanych obywateli, rozumiejących interesy indywidualne na tle interesów całej społeczności. Obywatele państwa nie uczestniczyli w rządzeniu. Mogli liczyć zaledwie – choć w bardzo ograniczonym stopniu – na to, że będą informowani o decyzjach rządu, funkcjonującego w wysoce zhierarchizowanym systemie, łączącym cechy merytokracji - czyli władzy ekspertów - i plutokracji, czyli rządów arystokracji finansowej. Treść porozumienia NAFTA nie była konsultowana z obywatelami Ameryki Północnej, a spotkania klubu państw bogatych G8 odbywają się zawsze w atmosferze najwyższej pogardy dla podstawowych założeń demokratycznej koegzystencji, jakie - poza kręgami faszystowskimi - cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem tłumów od ponad dwustu już lat.

Nie jest żadną tajemnicą, że w XIX wieku socjalny darwinizm służył jako obiektywne narzędzie naukowej interpretacji rzeczywistości społecznej i w respektowanych kręgach politycznych darzono go najwyższym uznaniem. Demokrację, jeśli ktokolwiek o niej mówił, kojarzono bardziej z zagrożeniem dla elitarnej władzy niż ze szczytnym ideałem, prowadzącym do powszechnego współuczestniczenia w rządzeniu. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzeba ludziom, którzy rządzą, jest dzielenie się władzą i przywilejem. Kto tej prawdy nie zrozumiał, powinien w większym skupieniu obejrzeć raz jeszcze romantyczne dzieło filmowe „Titanic”.