Argentyna


 

Ameryka Południowa jest kontynentem, do którego uciekło wielu wojennych zbrodniarzy.

Na obcej ziemi Thomas vel Adolf musi coś z sobą zrobić, jakoś żyć, czymś się zająć, bo wie, że posiadane pieniądze na długo nie wystarczą. Podejmuje decyzje o udawaniu angielskiego lorda, który w czasie wojny stracił cały majątek oraz rodzinę. Wynajmuje mały pokój w jednym z pensjonatów. Tam spokojny, że nie zostanie rozpoznany przygląda się życiu ludzi na drugim krańcu świata. Ma 57 lat, dużo myśli i zaczyna malować obrazy, dalej też mieszka w tym samym miejscu. Przypadek sprawia, że poznaje pewnego księdza, który znając właścicielkę pensjonatu dowiaduje się, że wynajmuje mieszkanie malarzowi, a on potrzebuje nowych obrazów do kościoła. W czasie jednej z rozmów Ojciec Juan opowiada Thomasowi, że, wiele lat wcześniej pożar odebrał mu dziecko i żonę, która oczekiwała drugiego. Sam przeżył, ale przez długi czas nie mógł się z tym pogodzić, do momentu, gdy znalazł pocieszenie w Bogu, dlatego wstąpił do zakonu.


 

Hitler żyjąc w Argentynie tak, jak napisałam wiele rozmyśla, czuje też coraz większy ból po stracie ukochanej i nienarodzonego jedynego dziecka. Pod wpływem rozmów ze wspomnianym księdzem wyznaje, że stracił najbliższych, a kapłan postanawia zabrać malarza do kaplicy, gdzie wiszą jego obrazy. Należy zaznaczyć, że wykonywał je znając miejsce przeznaczenia tylko z opowiadania. W świątyni Hitler prosi o pozostawienie go samego i po kilku godzinach rozważań podejmuje decyzję o wstąpieniu do zakonu. Robi to zdając sobie sprawę, że jest starszym człowiekiem i życie nie wiele ma mu już do zaoferowania. Inną sprawą jest, że zakon to ostatnie miejsce, gdzie by go szukano.


 

Tak też się stało i Adolf Hitler vel Thomas Monroe zostaje zakonnikiem. Zamknięty w swej celi przez wiele miesięcy kontempluje i czyta dzieła różnych filozofów i historyków. Nie wiele rozmawia i niewiele o nim wiadomo. Pewne jest tylko, że nie ma rodziny, bo zabrała mu ją wojna. Pod wpływem nowego życia zaczyna rozumieć popełnione błędy i to, do czego doprowadziły. Chce jakoś choć w nikłej części zadośćuczynić. Prosi przełożonego klasztoru o pozwolenie na pomaganie najbiedniejszym, służenie najbardziej chorym oraz głoszenie kazań. Pierwsze wygłasza w wieku 64 lat. Większość dotyczy tego, jak straszliwe prowadzące do jeszcze gorszych rzeczy jest wywyższanie się jednych nad drugim, inne tematy to: ból, miłość i samotność. Dziwne, ale ludzie słuchają bardzo uważnie, przemawiają do nich i mówią, że wiele mogą się nauczyć.