Jakie siły stanęły za rozwojem tak udoskonalonej, pierwszej formy lokomocji u Australopiteków? Jedna z najbardziej prawdopodobnych hipotez wiąże się ze zmianami klimatycznymi. Przed 5 milionami lat Afryka była kontynentem porośniętym gęstym i zwartym lasem. Pomimo tej dogodności już w pliocenie i miocenie niektóre małpy i hominidy przystosowały się do poddrzewnego trybu życia, szukając schronienia w konarach drzew głównie w razie niebezpieczeństwa. Przychodzi jednak wiatr zmian… Gwałtowne rewolucje sejsmiczne jakie drążą Ziemię od zarania dziejów prowadzą do rozpadu Afryki, uruchamiając przy tym silne procesy tektoniczne, przynoszące w dalszym efekcie wypiętrzanie i zapadanie się terenu. We Wschodniej Afryce powstaje złożony system rowów tektonicznych, znanych dziś jako Wielki Rów Afrykański. Potężna, acz rozłożona w czasie metamorfoza odciska głębokie piętno na klimacie kontynentu: duże połacie Afryki ulegają wysuszeniu. Naturalne leśne środowisko życia wielu zwierząt zanika, ustępując miejsca sawannom, poprzeplatanym nielicznymi drzewami i zagajnikami. Zgodnie z zarysowaną teorią, ówczesne hominidy, przystosowane już do stawania na tylnych nogach, zostają zmuszone do pokonywania większych odległości w celu zdobywania pożywienia. Praktyczniejsza poza dwunożna (większe pole widzenia) z biegiem kolejnych pokoleń jest udoskonalana i w końcu staje się podstawową, a u niektórych gatunków jedyną. Znany nam Australopitek, którego spotykamy 3-4 mln lat temu w Afryce jest już istotą zadowalająco dwunożną, dzieckiem sawanny, nie unikającym jednakowoż drzew, służących jako punkt orientacyjny, baza wypadowa, schronienie oraz noclegownia.
W 1976 roku w tanzańskiej Laetoli zostają odkryte ślady tajemniczej istoty dwunożnej. Znaleziska dokonuje Mary Leakey, członkini rodziny, która wraz z nią samą, zapisze się w historii pokoleń, jako najbardziej zasłużona familia w dziedzinie przywracania pamięci o hominidach. Skamieniałe ślady osadzone pod warstwą torfu wulkanicznego, należały do dwóch osobników, przechodzących tamtędy przed ok. 3,6 mln lat. Sposób chodu obu istot nie pozostawiał wątpliwości, że cechowały się dwunożnością. Różnice w wielkości stóp uczyniły prawdopodobnymi przypuszczenia, że jeden ze spacerowiczów był płci żeńskiej, drugi zaś męskiej. Enigmatyczne ślady należały najpewniej do przedstawicieli gatunku Australopithecus Afarensis, nazwanego tak od trójkąta Afar w którym znajdywano szczątki tego hominida. Najbardziej znanym Australopitekiem Afarensis jest tzw. Lucy, ochrzczona tak na cześć jednej z piosenek zespołu The Beatles. Inne jej imię to pochodzące z języka etiopskiego Danikenesh, czyli „jesteś wspaniała”. Lucy została odkryta w 1974 roku w rejonie etiopskiego Hadaru. Jej kości są datowane na blisko 3,2 miliona lat zaś sam szkielet należy do jednych z najbardziej kompletnych z dotychczas odkrytych. Przez kolejne cztery lata po tym pasjonującym odkryciu prowadzone są intensywne poszukiwania pod przewodnictwem Dona Johnsona podczas których znaleziono wielu osobników podobnych do Lucy. W 1975 roku Michael Bush odkrywa tzw. Pierwszą Rodzinę. Na jednym tylko stoku wzgórza wykopano wówczas kości należące do 13 osobników – dziewięciu dorosłych i czwórki dzieci. Nie milkną głosy, że szczątki przypisywane Australopithecusowi Afarensis mogły należeć tak naprawdę do wielu pomniejszych gatunków. Nawet gdyby okazało się, że jest tak w rzeczywistości to nie zmienia to faktu, że istoty identyfikowane dziś pod ogólną nazwą Afarensis należą do grupy najbardziej poznanych Australopiteków.