W końcu po pokonaniu kilkudziesięciu zakrętów o 180 stopni, tyle samo pewnie 90 stopni, dojechaliśmy do monastyru.
Brama otwarta, ani żywej duszy, tylko pies zza drzwi szczekał. Ze względu na ciemności nie odważyliśmy się wspinać na skały. Mimo to widok piękny, warto się wspiąć. Kreta znikająca w czeluściach ciemności, mgła opadająca do dołu, gdzieś daleko, daleko znikające ostatnie promienie światła i ta piękna, niczym niezmącona cisza i spokój. Po kilku minutach nawet pies przestał szczekać. Genialne miejsce.

Droga powrotna w ciemnościach jeszcze bardziej ekscytująca. Szczególnie ciekawe były hamowania, kiedy niespodziewanie z przydrożnych skał na drogę zeskakiwały brygady kóz, tak bez ostrzeżenia. Później już byłem ostrożny :) Z Feneromeni pojechaliśmy na spanko do Istro.

Dzień trzeci (poniedziałek)

MATALA: Południowe wybrzeże.

Trasa od ostatniego noclegu:
ISTRO (najpierw na wschód) - Pachea Ammos (teraz na południe) - Ierapetra - (teraz na zachód) Stomio - Ammoudares - Gdohia - Kolami -*- Sikologos - Nea Arvi - Arvi (Agia Moni) - Karatokambos - ** - Kato Viannos - Martha - Skinias - Pyrgos - Asimi - Agii Deka - Mires - Petrokefali - Pitsidia - MATALA

* - tutaj pojechaliśmy lokalnymi (bardzo lokalnymi - szutrowymi!!!) na zachód, jak ktoś woli, może od razu jechać na Anno Vianos

** - tutaj dalej można się pchać lokalnymi drogami, ale nas po 2h ta droga zmęczyła, wydłuża się dystans, bo jeździ się praktycznie w tą i z powrotem, gdyż drogi wiją się po zboczach wzgórz no i jeszcze koronny argument: kończyło nam się paliwo, a przy tych bardzo lokalnych ścieżkach nie ma stacji, trzeba się przebić do asfaltu.

Wyjechaliśmy z Istro około 11, w Matali byliśmy około 16.
Najwięcej czasu spędziliśmy na wcześniej wspomnianych szutrowych drogach. Jeśli się komuś spieszy niech jedzie głównymi, można zaoszczędzić 1,5-2 godzin, ale za to straci się przygodę i widoki. Bardzo ciekawie wygląda wioska Sikologos ukryta w głębokich górach. Od niej na południe rozciągają się między wzgórzami plantacje owoców i warzyw, a daleko na horyzoncie widać piękne morze.
Folie ogrodników zupełnie jak nasze polskie, woń też :)
Drogi w 90% szutrowe z fajnymi hopkami i dziurami, lepiej uważać. Momentami bardzo wąskie. Mieliśmy okazję tulić się do ściany góry, kiedy mijaliśmy się z rozpędzoną ciężarówką. Uważajcie na zakrętach, ostre, bez barierek, a Grecy jeżdżą dość szybko i siedzą przeważnie w kabinach dużych terenowych samochodów, a nie w puszkach jak nasz Atosik :), a za krawędzią przepaści już tylko droga do nieba :)