Do Katharo dojeżdża się asfaltem. Katharo to kilka budynków, prawdziwa grecka wioska. Za nią już tylko szuter. Wąsko. Po przejechaniu kilku kilometrów droga dla naszego Hiundaya się skończyła :). Zaczęła się dróżka dla jeppów, skały na drodze o średnicy nawet do 50cm skutecznie nam uniemożliwiły dotarcie do groty Dikki, gdzie urodził się Zeus - podobno. Prowadzi tam jeszcze inna droga, od północy, ale nam już się nie chciało.

Widzieliśmy za to miejsca, gdzie turyści prawie nigdy nie trafiają. Za Katharo rozmawialiśmy z miejscowymi na migi o drodze do groty. Spotkani tubylcy żyli w małej chatce, hodowali kozy i owce, widzieliśmy świeżo wyprawione kozie skórki. Ludzie bardzo życzliwi. Kiedy zapytałem: "No to jaka ta droga?" Pokazali 50% / 50%, może się udać. Na szczęście zauważyłem, że mówiąc to patrzyli na swoje 4x4, a nie na nasze autko. Tak więc zawróciliśmy i pojechaliśmy na wschód do portu Mohlos.

MOHLOS:
Wg mapy około 40 km na wschód od Agios N. Uroczy, mały porcik z wyspą oddaloną o około 200-300 m od brzegu. Krystaliczna, ciepła, zatokowa woda. Po prostu perfekcja. Zjeżdżając z góry do zatoki piękna panorama na morze z widokiem na ww. wysepkę z tylko jednym budynkiem. Zgadnijcie jakim? Oczywiście kościółek. Daleko, daleko od brzegu zacumowany jakiś wielki statek. Blisko brzegu zacumowane jachty i łódki okolicznych tubylców. Pyszne jedzenie, najlepsze jak do tej pory na Krecie i tanie. Cisza, spokój, woń kwitnących roślinek, extra.
Drobny mankament, ale pewnie tylko dla Pań, to że plaża maleńka. Dla mnie był to raczej plus niż minus, bo wiem z praktyki, że tylko na kamienistych plażach woda może być klarowna, a takiej oczekiwałem, więc nic tylko hop do wody z maską i rurką. Spędziliśmy tam resztę dnia i wcale nie żałowaliśmy, że nie odwiedziliśmy Zeusa w Dikti.

Po drodze do Mohlos zatrzymaliśmy się na chwilę przy ruinach minojskich w GURNI.

W drodze powrotnej przed Pachela Ammos - sporej wielkości miasteczko turystyczne, pięknie zresztą położone (małe Agios Nikolaos), złapaliśmy zachód słońca w odludnej zatoczce. Po zachodzie słońca zjechaliśmy jeszcze z drogi i skierowaliśmy się do Feneromeni na górze, aby zobaczyć monastyr z kaplicami w skałach. Pomysł był ryzykowny, bo było już dość ciemno, a droga okazała się, jak zresztą zawsze, dłuższa niż mówiły znaki. Poza tym po kilku kilometrach asfalt zamienił się na łataną betonowa ścieżkę. Mi się podobało, bo prowadziłem, Monice raczej nie :).