Pomijając tę wątpliwość, należy podkreślić, że ustawa w żadnym razie nie upoważnia, by w rozporządzeniu zawrzeć przepisy regulujące warunki nawiązywania stosunku pracy. I kwestie te nie są regulowane. Przepis dotyczy wyłącznie obowiązku przeprowadzania konkursów w przypadku zaistnienia okoliczności, o których mowa w art. 44a ust. 4 ustawy.
Jednakże, zdaniem kierowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej, § 17 rozporządzenia daje podstawę do ustalania czasu, na jaki zawierane są umowy zgodnie z podanymi w przepisie terminami ogłaszania konkursów.
W zasadzie jest w tym pewna logika, gdyby nie poważne kolizje interpretacyjne i sprzeczności z zasadami dokonywania wykładni. Jeżeli na poziomie rozporządzeń nie wolno stanowić przepisów ingerujących w prawa i wolności obywatelskie, to tym bardziej nie można dokonywać ich interpretacji w taki sposób, że w owe prawa i wolności ingerencja następuje. W szczególności nie wolno dokonywać takiej interpretacji, która sięga poza upoważnienie ustawowe i reguluje coś, do czego ustawa nie upoważniła.
A skoro w przepisie ustawy, upoważniającym wydanie rozporządzenia, nie ma ani słowa o warunkach nawiązywania stosunku pracy, to każdy przepis, który tę materię by regulował, musiałby zostać uznany za niekonstytucyjny z powodu przekroczenia zakresu upoważnienia ustawowego.
Wynikać stąd się zdaje, że nawiązywanie stosunku pracy na okresy 2 do 3 lat następuje bez podstawy prawnej. Czas, na jaki zawierane mają być takie umowy wskazany został tylko w przepisach art. 44a ust. 7 ustawy. Nic nie uzasadnia poglądu, że można odmiennie ustalać czas zawieranych umów, a zwłaszcza na podstawie jedynie interpretacji i to interpretacji przepisu aktu prawnego niższej rangi. Nawet więc ewentualne poglądy o przepisach szczególnych – lex specialis – nie mogą tu być brane pod uwagę.
Przepisy zawarte w ustawie, od ust. 3 do ust. 7 są jedyną regulacją dotyczącą warunków nawiązywania stosunku pracy. Treść przepisu ust. 7 oraz jego usytuowanie zdają się wskazywać w sposób bezsporny, że mają zastosowanie do każdej okoliczności wyboru osoby, z którą kierownik zakładu nawiązuje stosunek pracy. Gdyby miało to dotyczyć tylko osób wybranych w drodze konkursu, o których mowa w ust. 5, to – zgodnie z zasadą poprawnej legislacji – albo treść ust. 7 powinna być zawarta w ust. 5, albo następować po nim, a dopiero później następowałyby dalsze regulacje. Zwłaszcza treść ust. 7 zawierałaby wyraźne odniesienie, że adresowana jest wyłącznie do osób wybranych w drodze konkursu. Nic takiego w przepisie nie ma. Systematyka przepisu, jego usytuowanie ust. 7, tym bardziej potwierdza pogląd, że adresatami przepisu są osoby, o których mowa w ust. 4, 5 i 6.