Koszty są konieczne
„Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie”. Ot, sentencja niewątpliwie prawdziwa, trzeba jednak odpowiedzieć na pytanie: kto ma chować i jak ma chować młodzież? Niestety nie zanosi się na to, żeby to rodzice mieli zrezygnować z czasu przeznaczanego na zarabianie grosza i oglądanie telewizji, by dzielić go ze swoimi dziećmi. Zatem to system oświaty musi wygospodarować trochę czasu na nauczenie nowych pokoleń tego, jak się żyje pośród ludzi. Uznanie, że sam szkolny rygor rozwiąże problem luk w uspołecznieniu, oznacza faktyczną możliwość ograniczenia skali agresji w szkole, ale kosztem zaprzepaszczenia szans kolejnych pokoleń. Będziemy mogli, wzorem Romana Giertycha, cieszyć się, że w końcu skończy się czułe pochylanie się nad „trudną” młodzieżą i wreszcie damy jej wycisk, lecz raczej można załamać ręce patrząc na to, że nikt nie pochyla się nad „zdrową” Polską młodzieżą. Jak wydobyć na wierzch ich potencjał? Pojawia się jednak iskierka nadziei, ponieważ podjęta ostatnio żywa debata społeczna, skłoniła nawet samego Pierwszego Nauczyciela do zastanowienia się nad koniecznością wprowadzenia do szkół bardziej konstruktywnych programów. W najbliższej przyszłości można się jednak spodziewać ofensywy pogromców chuliganerii, jako że jest to wyjście mogące dać szybki, medialny efekt, a przede wszystkim jest tanie. Znacznie tańsze od ewentualnych długoterminowych rozwiązań, wymagających głębokich zmian strukturalnych. Żyjemy w biednym państwie, gdzie kolejne ekipy rządzące postulują budżetowe oszczędności. Taniego państwa, jak nie było tak nie ma, od dawna mamy za to tanią szkołę. Sporo już zaoszczędziliśmy na przyszłości naszych dzieci. I chyba nie bez powodu, robimy ostatnio smutne miny w odpowiedzi na pytanie: jak ta przyszłość będzie wyglądać?