„Pamiętnik” obejmuje okres od 15 grudnia 1941 roku do 25 listopada 1942 (ta część zapisków jest datowana) i od maja 1943 do końca października, czyli niemal chwili uwięzienia ich autora (tu brak oznaczenia czasu powstania zapisków; wydawcy ustalili go w przybliżeniu, na podstawie wydarzeń przez autora odnotowanych). Pierwsza część „Pamiętnika” różni się od drugiej tonacją (jest pogodniejsza) i długością zapisów. Noty są krótkie, mają naturę bliższą dziennikowi. Przynoszą relację o faktach. Nie ma w nich miejsca na poważniejszą refleksję, na dłuższe rozważania, na intelektualny dyskurs. Jest sporo informacji o ludziach, z którymi autor „Pamiętnika” spotykał się w pracy konspiracyjnej. O dziewczynach, w których się podkochiwał. Nie miał o nich najlepszego zdania. Były łatwe do zdobycia, pogardzał nimi. W każdej kobiecie widział prostytutkę.

Miał wysokie mniemanie o sobie, o swoich talentach literackich i możliwościach pisarskich, o zdolnościach przywódczych predestynujących go do pełnienia wyjątkowych ról społecznych, kulturowych. Ale w „Pamiętniku” daje także wyraz niezadowolenia z siebie, z tego, co robi lub czego nie robi. Ma świadomość, że jego życie jest nieuporządkowane, chaotyczne i niszczące go. Nie takie, jakiego by sobie życzył. Dni upływają w zmęczeniu, rozpaczy i samotności. Nie dosypia. Nie dojada. Nie ma własnego kąta, gdzie mógłby przez chwilę odpocząć od pracy konspiracyjnej, od intryg towarzyszy wspólnej walki, od pisania nie zadowalającego go w pełni. Stawia przed sobą wysokie wymagania moralne. Musi być lepszy, bardziej zdyscyplinowany, rozsądniej gospodarujący swoją energią i czasem. Praca nad sobą – mógłby powtórzyć za Stanisławem Brzozowskim, swoim mistrzem – „sprawia, że ideał staje się faktem”. Istotny zrąb światopoglądu Trzebińskiego, wyłaniający się stopniowo z „Pamiętnika”, osadzony jest na podłożu etycznym. Na pracy moralnej człowieka – twórcy, która staje się podstawą panowania nad światem zewnętrznym i nad sobą samym. W działalności publicystycznej, w manifestach literackich Trzebiński głosił potrzebę rewolucji kulturalnej, potrzebę sztuki prawdziwie etycznej („Pokolenie liryczne i dramatyczne”, „Sztuka i Naród” 1942, nr 5), która miała nastąpić po wojnie i zmienić gruntownie pejzaż duchowy kultury narodowej.