Nasz problem nie polega zatem na tym, „że przeszliśmy nad sytuacją w Chinach

do porządku dziennego”, jak obłudnie stwierdził pan Żakowski. Nasz problem polega

na tym, że przeszliśmy nad zachodnią machiną przemocy i dyktaturą przemysłu

do porządku dziennego. Fakt, że Chiny są najcudowniejszym rajem inwestycyjnym

dla zachodniego kapitału, jest tego logiczną konsekwencją, ale przede wszystkim niezbitym dowodem bankructwa wartości etycznych i intelektualnej próżni, w jakiej funkcjonuje współczesna zachodnia kultura polityczna – prostytuująca się niewolnica przemysłu.


Zbigniew Jankowski

* W jednej z najbardziej znanych publikacji Noama Chomsky’ego – napisanej

z historykiem ekonomii Edwardem Hermanem, profesorem Wharton School of the University of Pennsylvania – pt. „Manufacturing Consent. The Political Economy of the Mass Media” w rozdziale „Cambodia – the decade of the genocide” (Kambodża – dekada ludobójstwa), czytamy:

„Niewiele państw cierpiało więcej nieszczęść niż Kambodża w latach 70. ‘Dekada ludobójstwa’, jak nazwała ten okres Fińska Komisja Dochodzeniowa, która podjęła się oszacowania, tego co się tam wydarzyło, składa się z trzech okresów:

1. od 1969 roku do kwietnia 1975 bombardowania amerykańskie na skalę historycznie bezprecedensową oraz wojna domowa utrzymywana przez USA doprowadziły państwo

do całkowitej ruiny. Pomimo iż Kongres zarządził zakończenie bombardowań w sierpniu 1973 roku, udział władz amerykańskich w masakrze trwał aż do momentu zwycięstwa Czerwonych Khmerów w kwietniu 1975 roku.

2. od kwietnia 1975 do 1978 Kambodża skazana została na mordercze rządy Czerwonych Khmerów (Demokratyczna Kambodża, DK) obalone przez wietnamski najazd na Kambodżę w grudniu 1978 r.

3. Wietnam narzucił reżim Heng Samrin w Kambodży jednak koalicja Demokratycznej Kampuczy wspierana głównie przez Czerwonych Khmerów pozostawała siłą rządzącą państwa, uznawaną przez całą społeczność międzynarodową z wyłączeniem bloku sowieckiego.”
„Fińska Komisja Dochodzeniowa szacuje, że około 600 000 ludzi z populacji ponad 7 milionów straciło życie w czasie fazy pierwszej, a dwa miliony uciekło z kraju. Faza druga, jak oceniają wg „realistycznych oszacowań” przyniosła 75 000 do 150 000 ofiar bezpośrednich egzekucji i liczbę około 1 000 000 ofiar zabójstw, głodu, chorób

i wycieńczającej pracy” [z czego część była naturalną konsekwencją fazy pierwszej].

Inna analiza dokonana przez Michaela Vickery, sugeruje, że możliwe były „straty wojenne ponad 500 000 ofiar dla fazy pierwszej, wg obliczeń dokonanych na podstawie szacunków CIA...” „Szacunki powyższe, najbardziej szczegółowe, jakie wg naszego rozeznania publikowano – piszą Chomsky i Herman – sugerują, że „ludobójstwo” fazy II jest wyższe niż w fazie I, jednak nie jest radykalnie odmienne w skali.” Oto, w jaki sposób Chomsky „zaprzeczał zbrodniom Pol Pota”, kiedy pierwsze wydanie książki ukazało się w roku 1988.