Duże firmy zlecają wykonanie jakichś czynności, niezwiązanych z profilem swojej działalności, innym, wyspecjalizowanym w nich podmiotom. Zawierają z nimi umowy o podwykonawstwo (subkontrakt). Dotyczy to np. czynności porządkowych, obsługi informatycznej firmy, doradztwa prawnego, reklamy i in. Usługodawca deleguje do usługobiorcy pewną grupę swoich pracowników, którzy mają wykonać dla niego określoną usługę. To usługodawca ponosi odpowiedzialność za jakość wykonanej pracy. Zachowuje też wobec „swoich ludzi” obowiązki kierownicze (pozostaje ich pracodawcą), ale wynagrodzenie wypłaca im usługobiorca. Formą subkontraktu jest outsourcing. Tę formę zatrudnienia określają przepisy prawa cywilnego.
Wygodne dla pracodawcy, mającego w firmie niedobór kadrowy, jest wypożyczenie od innego pracodawcy jego stałych pracowników (za ich zgodą). Pracodawca przyjmujący pracownika na określony czas lub dla wykonania przezeń określonego zadania, przejmuje zarówno obowiązki kierownicze nad nim, jak i odpowiedzialność za jakość wykonanej pracy. Wypożyczający jest w tym momencie z nich zwolniony. Wypożyczenie jest korzystne dla wszystkich trzech stron umowy: uzupełnia braki kadrowe w jednej firmie, a z drugiej zapobiega zwolnieniom w firmie macierzystej, gdzie w danym momencie pracownik jest, mówiąc brutalnie, zbędny.
Coraz więcej kobiet, wychowujących malutkie dzieci, decyduje się na pracę w systemie podziału stanowiska pracy (job-sharing). To dzielenie między kilka osób, zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu, jednego stanowiska pracy. Każda z nich wykonuje obowiązki w określonym czasie, np. w konkretne dni tygodnia. Wynagrodzenie, świadczenia socjalne są dzielone proporcjonalnie między wszystkie osoby, ale odpowiedzialność za wykonane zadania każda z nich ponosi oddzielnie. Jak można się domyślić, podział nie jest możliwy na stanowiskach kierowniczych, specjalistycznych, które wiążą się z dużą odpowiedzialnością. Tę formę zatrudnienia określają przepisy o zatrudnianiu w niepełnym wymiarze czasu pracy (za: „Nietypowe formy świadczenia pracy”, Kadry.infor.pl).
W związku z prężnym rozwojem technik teleinformatycznych dużą szansę na rozwój ma telepraca. To praca wykonywana na odległość przy użyciu telefonu, Internetu, w ramach „domowego biura”. Pracodawca ma obowiązek zapewnić podwładnemu wyposażenie, niezbędne do jej wykonywania oraz pokryć koszty instalacji, serwisu, eksploatacji, konserwacji i ubezpieczenia. Jeśli pracownik korzysta z własnego sprzętu, należy mu się ekwiwalent pieniężny (według regulaminu lub ustaleń ze związkami zawodowymi). Pracodawca musi także zapewnić pracownikowi warunki zgodne z zasadami BHP. Pracodawca ma prawo do przeprowadzenia kontroli telepracownika, jednak bez naruszania prywatności jego i jego rodziny. Zgodnie z Ustawą z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy i niektórych innych ustaw, telepracownicy muszą mieć zagwarantowane te same prawa, co pracownicy wykonujący pracę w tradycyjnej formie zatrudnienia. (Za: A. Jesiotr, „Obowiązki pracodawców dotyczące telepracy”, „Dziennik”, 24.11.2007).