Młode pokolenie lubi LGBT
Wróćmy jednak do zjawiska, które nazwałam “lansowaniem homoseksualizmu”. Z moich obserwacji wynika, że popularyzacja LGBT (nazywana w niektórych środowiskach homopropagandą) przynosi oczekiwane przez nadawców rezultaty. Młodzi ludzie, zainspirowani zachodnią i japońską popkulturą, sami zaczynają tworzyć dzieła z wątkami homoseksualnymi oraz naśladować gejowski/lesbijski styl życia. W Internecie można znaleźć wiele opowiadań, wierszy, rysunków i zdjęć zawierających elementy homo - ich autorami są właśnie młodzi ludzie zafascynowani Stanami Zjednoczonymi, Europą Zachodnią i Japonią.
W liceum, do którego uczęszczałam, symulowanie stosunków, pieszczot i pocałunków homoseksualnych było na porządku dziennym. Kilka lat wcześniej, w mojej szkole podstawowej, również dużo się mówiło o LGBT, ale raczej w negatywnym kontekście. Słowa związane z gejostwem i lesbijstwem były używane w charakterze wyzwisk (“Kto wącha klej, to gej“, “Wyglądasz jak pedzio“, “Ty cioto“). Z drugiej strony, wiele osób lubiło twórczość duetu t.A.T.u. Dla mojego pokolenia, wychowanego w III RP, zjawisko homoseksualizmu jest chlebem powszednim. Nie należy więc się dziwić, że większość wyborców prohomoseksualnego Ruchu Palikota stanowią osoby w wieku 18-25 lat (źródło: Wybory.onet.pl).


Robert Biedroń - słodycz sama w sobie
Skoro jesteśmy już przy temacie RP, to warto napisać kilka akapitów na temat Roberta Biedronia. Gdybym chciała scharakteryzować RB, musiałabym się posłużyć tymi środkami językowymi, których dotychczas używano do opisu dzieci i młodych dziewcząt. No, bo jak inaczej przedstawić tę delikatną i kruchą istotę, której rozbrajający uśmiech i rozczulający chichot przynoszą człowiekowi pociechę i wytchnienie? Jak inaczej wypowiadać się o osóbce wdzięcznej, łagodnej, wrażliwej i pełnej uroku? Jak pisać o kimś, kto jest sweet i kawaii? Nie wyobrażam sobie charakterystyki Biedronia pozbawionej zdrobnień i pieszczotliwych określeń!
Poseł spod tęczowej gwiazdki wzbudza we mnie estetyczny zachwyt i opiekuńcze uczucia. Gdy na niego patrzę, budzi się we mnie głęboko uśpiony instynkt macierzyński (co nie zmienia faktu, że kompletnie nie zgadzam się z jego poglądami i że nie chciałabym go widzieć w roli ministra, premiera czy prezydenta. Bulwersuje mnie fakt, że parlamentarzysta popiera eurofederalizm i nie ma w sobie ani krztyny patriotyzmu. Na domiar złego, jest on feministą oraz wyzywa zwyczajnych narodowców od “faszystów“).