Powyższym systemem należałoby objąć wszystkie państwowe zakłady pracy (przemysłowe, rolnicze, handlowe; szkoły, instytuty, koleje...). Opracowany system mógłby być zastosowany także przez prywatnych właścicieli w ich zakładach.
Według proponowanego systemu, dwóch pracowników o jednakowych zawodach i jednakowym stażu pracy otrzymywałoby jednakowe płace na podstawie jednakowych współczynników (nie uwzględniając współczynnika funkcyjnego, preferencyjnego czy ekologicznego) niezależnie od miejsca pracy w Polsce. Byłaby to płaca gwarantowana przez Państwo. W przypadku przynoszenia zysku przez zakład, to byłby on dzielony (po odliczeniu podatku na wydatki Państwa: obronność, ubezpieczenia społeczne, szkolnictwo, naukę, opiekę zdrowotną itp, w tym płace dla pracowników tych sektorów, i po odliczeniu gwarantowanego funduszu płac obliczonego według proponowanego sposobu, kosztów bieżących w tym inwestycyjnych i ewentualnej rezerwy lokowanej przez zakład w banku lub innym przedsięwzięciu) wśród pracowników-udziałowców proporcjonalnie do ich indywidualnych współczynników. Pracownicy zakładów przynoszących małe zyski lub straty, otrzymywaliby podobne wynagrodzenia (bez ewentualnych premii), jednak na comiesięcznie organizowanych spotkaniach związków zawodowych danej branży podejmowano by ekonomiczne decyzje zmierzające do racjonalizacji zatrudnienia, w tym także do przestawienia produkcji lub zamknięcia zakładu. Zwolnienia z pracy byłyby podejmowane w ostateczności po obliczeniu potencjalnych wydatków związanych z odprawami i zasiłkami dla bezrobotnych.
Dodanie choćby jednej złotówki do płacy choćby tylko jednego pracownika powoduje spadek wartości nabywczej wszystkich narodowych środków płatniczych, chyba że z tego tytułu wzrośnie wydajność tego pracownika.

Z uwagi na błędne relacje pomiędzy niektórymi grupami zawodowymi, jest sprawiedliwe i społecznie uzasadnione, aby uporządkowano te relacje, choć operacja taka pociągnie za sobą pewną inflację. Następnie należy przejść na proponowany system. Wprowadzenie systemu współczynnikowego, tj. metody udziału w zyskach, uzmysłowi wszystkim grupom zawodowym, że ich standard życia (poza ich solidną pracą) zależeć będzie od wzajemnych relacji pomiędzy współczynnikami. Wszelkie spory płacowe winny być załatwiane przede wszystkim pomiędzy związkami zawodowymi, a dopiero - w przypadku braku porozumienia - można w ten spór angażować Rząd, Sejm, Senat a może i Sąd Najwyższy. W żadnym przypadku Rząd nie powinien być stroną w tych sporach. Rząd odpowiada za pobieranie środków finansowych do Skarbu Państwa i za ich dalszą dystrybucję przy możliwie najmniejszych kosztach urzędniczej obsługi. Związki zawodowe powinny zrozumieć, że ukształtowanie właściwej tabeli współczynników płacowych jest gwarancją prawidłowego rozwoju gospodarczego i społecznego; powinny zrozumieć, że jeśli wywalczą komuś wyższy współczynnik (wykorzystując swą przewagę), to inna grupa otrzyma mniej pieniędzy nawet przy stałym współczynniku (pula pieniężna do podziału pozostaje wszak niezmienna). Związki zawodowe powinny raczej zajmować się ustaleniami współczynników w obrębie podgrup zawodowych, zaś różnice pomiędzy grupami zawodowymi powinny pozostawić Zgromadzeniu Narodowemu.