Każdy pracownik państwowego zakładu pracy otrzymałby umowę o pracę z wymienioną tamże kwotą nie w złotych (zmieniającą się ostatnio z różnych, a nie zawsze zrozumiałych powodów), lecz z wymienionymi współczynnikami. Współczynnik zasadniczy byłby iloczynem współczynnika głównego i pozostałych współczynników i byłby podstawą do określenia płacy zasadniczej będącej iloczynem współczynnika zasadniczego przez średnią krajową płacę zasadniczą określaną przez GUS co miesiąc na podstawie bilansowania wydatków i przychodów Państwa oraz kosztów produkcji i dochodów ze sprzedaży towarów przez wszystkie państwowe zakłady pracy. Zdefiniowana w ten sposób płaca byłaby płacą gwarantowaną przez Państwo. W przypadku zwiększenia rentowności Państwa (jako szeroko rozumianego gospodarstwa), płace byłyby wyższe (na skutek podwyższenia średniej krajowej płacy określanej przez GUS), jednak w przypadku zmniejszenia jego rentowności (klęski żywiołowe, błędy w zarządzaniu) płace byłyby niższe. Państwo (Sejm, Senat, Rząd) powinno już dziś określić, ku jakiemu modelowi płacowemu zmierza (ku amerykańskiemu, niemieckiemu, szwedzkiemu...). W miarę rozwoju gospodarczego, tabela współczynników zbliżałaby się do wybranego modelu, zwiększając różnice pomiędzy współczynnikami głównymi do momentu osiągnięcia wzorca (a zatem, zwiększając także różnice płacowe) premiując zawody wymagające wyższych kwalifikacji.

W przypadku szczególnie poważnych niepowodzeń gospodarczych współczynniki (a więc i płace) ulegałyby spłaszczeniu (ustawa Parlamentu obowiązująca wyłącznie podczas kryzysu) kosztem lepiej zarabiających, gdyż Państwo musiałoby zapewnić minimalny byt najskromniej opłacanym pracownikom. Wzrost minimalnego współczynnika, nawet bez zmniejszenia wyższych współczynników spowodowałby spadek wyższych płac, gdyż suma płac musiałaby się zbilansować.

Przedstawiciele wszystkich zawodów (nawet tych o najmniejszych współczynnikach) byliby zainteresowani we wzroście gospodarczym Państwa, gdyż byliby udziałowcami wielkiej spółki pod nazwą Rzeczpospolita Polska: wraz ze wzrostem rentowności Państwa, nawet przy niezmienianych współczynnikach, każdy zatrudniony w państwowym zakładzie pracy otrzymywałby coraz wyższe płace. W przypadku zwiększania różnic pomiędzy współczynnikami (celem zbliżenia ich do przyjętego modelu), należałoby wprowadzić zasadę - mimo szybszego wzrostu wartości współczynników wyższych, bezwzględne płace wzrastałyby dla wszystkich zawodów. Ze względów psychologicznych (z punktu widzenia matematyki nie ma to żadnego znaczenia) można byłoby przyjąć, że zawody uznane za najprostsze miałyby współczynnik główny równy l. Pozostałe zawody - współczynniki odpowiednio większe. Wraz ze wzrostem rentowności (zamożności) Państwa, różnice pomiędzy współczynnikami byłyby zwiększane, jednak po uzyskaniu założonych modelowych wartości, ich wzrost byłby zahamowany, co oczywiście nie zahamowałoby wzrostu płac realnych. Państwo, na podstawie aktualnej sytuacji gospodarczej w kraju, ale i na świecie oraz na podstawie prognoz rozwoju, publikowałoby współczynniki obowiązujące na bieżąco, jak też współczynniki planowane w najbliższym czasie, co - zwłaszcza młodzieży - ułatwiłoby podejmowanie decyzji o wyborze przyszłego zawodu.