Zabijanie "niewygodnych" sam kościół zaczął na szeroką skalę już od początku istnienia chrześcijaństwa; 300 lat po Chrystusie Konstantyn Wielki zabrał się z wielkim "zapałem" za chrystianizację Europy. Mordowano w prosty sposób: siły instytucjonalne "w imię Boga" nie tylko przez setki lat paliły wszystkie przekazy pisemne decydując, co ludziom wolno czytać, a czego nie, ale władza (czytaj: Watykan) napadała, wycinała w pień nieposłuszną ludność i robiła, co jej się żywnie podobało. W razie potrzeby stosowano hasło: "Zabijajcie wszystkich! Bóg pozna swoich!" W 1209 roku papież Innocenty III ogłosił krucjatę przeciwko Katarom. Z ramienia kościoła krucjacie przewodził legat papieski, Arnaud Amaury, opat z Cîteaux. 22 lipca 1209, kiedy to zdobyto Béziers, jedną z wielu miejscowości zamieszkanej przez katolików i katarów, doszło do wyjątkowo drastycznych wydarzeń. W kościele św. Marii Magdaleny wyrżnięto w pień 7000 ludzi, w tym kobiety i dzieci. Na ulicach miasta zabito i okaleczono dalsze kilka tysięcy. Wtedy to Arnaud zdał Innocentemu III następującą relację: "Dzisiaj, Wasza Świątobliwość, dwadzieścia tysięcy mieszkańców wydano mieczowi, niezależnie od posady, wieku, czy płci". Tak położyła kres katarskiej religii ludowej trwająca przez dziesięciolecia działalność inkwizycji, kierowana głównie przez dominikanów (Domini canes – znaczy z łacińskiego: psy pana) oraz władzę świecką, wydającą surowe wyroki, od przepadku mienia poczynając, a na karze śmierci kończąc.
Wspomnijmy krótko, iż na początku inkwizycji wyrokował tylko sam papież; później – ponieważ denuncjacji na "przeciwników" było coraz więcej – "uprawnienia" do orzekania w procesach inkwizycyjnych otrzymały zakony franciszkanów i ww. dominikanów. Ci ostatni, jak żaden inny zakon, "wsławili się" w dziejach historii największą ilością inkwizytorów w swoich szeregach. Ponieważ znani byli w społeczeństwie jako "ubogi zakon żebraków", cieszyli się zaufaniem społecznym, co powodowało z kolei, iż niestety jako pierwsi wiedzieli, gdzie przebywają "innowiercy", a to „usprawniło” ich pojmanie i mordowanie. Z drugiej jednak strony takie postępowanie powodowało ogólnie rosnący niepokój wśród wiernych. Prawie każda denuncjacja nieubłagalnie kończyła się śmiercią osób, na które księżom doniesiono (w większości przypadków w okrutnych męczarniach). Mało tego, nie tylko znikali ci, na których doniesiono, ale mordowano też ich dzieci, uznane z góry za „nie do nawrócenia”, więc jako problem. Po spaleniu rodziców, również w majestacie „prawa”, wrzucano je... do wrzątku! Dzisiaj „w gorącej wodzie kąpany” oznacza niecierpliwy, porywczy, próbujący pomimo wielu przeszkód osiągnąć obrany cel, w tamtych czasach chodziło jednak o mordowanie dzieci, o czym dzisiaj niewiele słychać...