Wróćmy jednak to tematu. Albarn napisał tekst do prawie każdego utworu Blur. Na pewno też miał znaczący wpływ na muzykę zespołu, przynajmniej w przypadku dwóch ostatnich płyt. W Wielkiej Brytanii płyty Blur sprzedawały się jak świeże bułeczki w poniedziałkowy ranek. Nie trzeba było ich porównywać do The Beatles. Zainteresowanie zespołem było ogromne. Towarzyszyła temu charakterystyczna dla brytyjskiej prasy wrzawa. Okładki pism prześcigały się w eksponowaniu nowych „władców dusz”. Coraz częściej Albarn przejmował inicjatywę w kształtowaniu zespołu, z czym nie zgadzał się Graham Coxon, który miał inną wizję Blur. Damon miał wizję stworzenia grupy wykraczającej poza ramy zespołów rockowych. To był doskonały moment na wprowadzenie zamętu.

Wejście na ścieżkę ewolucji

Artystyczna dusza Damona Albarna zaczęła się wiercić. Zbieg okoliczności sprawił, że Damon zaczął dzielić mieszkanie wspólnie z Jamiem Hewlett`em, autorem komiksów, w tym „Tank Girl”. Ich pogawędki doprowadziły do powstania projektu/zespołu Gorillaz. Tu musimy skupić się przez chwilę na zwierzątkach, których zbytnio nie lubi wiceminister edukacji pan Orzechowski. Mianowicie, Gorylki nie miały być stricte zespołem muzycznym. Był to w zamyśle projekt na pograniczu muzyki i komiksu. Nie stała za tym żadna handlowa marka, a jedynie chęć wprowadzenia zamętu, być może nawet wpuszczenia świeżego powietrza do umysłów odbiorców lub też podstawienia im nieco krzywego zwierciadła, w którym miała odbijać się współczesna popkultura. Proszę wybaczyć wielkie słowa, ale panowie Albarn i Hewlett wyprzedzili nieco czas i dokonali, z dzisiejszego punktu widzenia, rzeczy zasługującej na najwyższe pochwały. Obaj również podzielili się rolami. Albarn miał się zająć muzyką, a Hewlett rysowaniem postaci, które miały przybrać formę muzyków. W skład zespołu Gorillaz wchodzą takie nietuzinkowe postacie jak: 2-D, Murdoc, Noodle i Russel. Za każdą z nich stoi jednak człowiek. Każda z postaci jest komiksową wizją danego muzyka. Jak na prawdziwy zespół przystało, każda z postaci ma swój instrument. Dzięki temu grupa została wyposażona w niespotykaną dotąd oprawę graficzną, która stała się wręcz tak samo ważna jak muzyka. Damon postanowił podeprzeć się znanym nazwiskiem pewnego aktora i wypuścił singiel pod szyldem „Clint Eastwood”. Zbił z tropu prawie wszystkich. Gwiazda dużego formatu, jaką niewątpliwie już wtedy był, skryła się pod postacią zblazowanej kreskówki śpiewającej usypiającym głosem. Patrząc na listę nazwisk związanych z projektem Gorillaz można było stwierdzić, że to coś więcej niż żart. Traf chciał, że Goryle trafiły na początek szaleńczego rozwoju Internetu. Ich witryna www.gorillaz.com z miejsca stała się miejscem klikających pielgrzymek. Po pierwszej płycie Damon stwierdził: „Właściwie jedynym nadrzędnym założeniem było od samego początku odczłowieczenie Gorillaz”. Czemu nie. Tu Damon poczuł zew prawdziwego poszukiwacza dźwięków. Jego teren nie zawężał się tylko do Gorillaz. Nagrał płytę „Mali Music” uwieczniając jego fascynację Afryką. Nawiązał przy okazji znajomość z perkusistą Tonym Allenem, członkiem zespołu legendarnego Fela Kuti. Warto dodać, że Tony Allen odpowiada w części za stworzenie w latach 60 stylu opartego na afrykańskich rytmach zwanego szerzej afrobeat`em. Damon również komponował ścieżki dźwiękowe, w tym do obrazu 101 Reykjavikk. Zbierał doświadczenie i szukał swojego brzmienia, czego wg Wojciecha Waglewskiego szukać powinien każdy artysta.