Te tortury należały do ,,żelaznego repertuaru” stosowanego przez japońskie siły zbrojne na każdym teatrze wojny i na wszystkich terenach okupowanych. Tysiące alianckich jeńców wojennych zmarło w wyniku tych okropności. Przypadki zabijania i okrutnego traktowania jeńców alianckich miały miejsce na Nowej Brytanii w styczniu 1942 (liczbę ofiar ocenia się na ponad 150), na wyspie Ambon w lutym 1942 (ponad 300 Australijczyków i Holendrów zabito na rozkaz kontradmirała Koichiro Hatakeyamy), czy też nad zatoką Milne na Nowej Gwinei w sierpniu 1942 roku. W sierpniu 1942 roku kontradmirał Koso Abe wydał rozkaz stracenia żołnierzy amerykańskich wziętych do niewoli na atolu Makin. Inna egzekucja jeńców amerykańskich, za którą również poniósł odpowiedzialność kontradmirał Koso Abe miała miejsce na atolu Wake, gdzie 98 amerykańskich jeńców zostało uśmierconych w październiku 1943 roku, w masowej egzekucji. W marcu 1944 roku Japończycy spodziewający się desantu na obszar Nowej Irlandii (Papua Nowa Gwinea) stracili 48 australijskich jeńców w miejscowości Kavieng. W styczniu 1945 roku na wyspie Chichi Jima doszło do aktu kanibalizmu. Zjedzono wówczas, wziętego do niewoli amerykańskiego pilota, porucznika Edwarda Halla. Za pewną liczbę zbrodni wojennych odpowiedzialność spada na Cesarską Marynarkę Wojenną. Warunki na statkach i okrętach przewożących alianckich jeńców były nieludzkie. Transportowani żołnierze głodowali, chorowali i cierpieli w tropikalnej temperaturze, w fatalnych warunkach sanitarnych i pozbawieni pomocy lekarskiej. Ich życiu zagrażała też złowroga postawa strażników japońskich. 

          Po zakończeniu działań wojennych postanowiono powołać Międzynarodowy Trybunał Wojskowy dla Dalekiego Wschodu. Jego zadaniem było osądzenie zbrodni dokonanych przez przywódców i pozostałych obywateli Japonii podczas II wojny światowej. Powstał 19 stycznia 1946 w Tokio. Państwami-założycielami były: Australia, Chiny, Francja, Holandia, Kanada, Nowa Zelandia, USA, Wielka Brytania i ZSRR. Później do porozumienia dołączyły Indie i Filipiny. Akt oskarżenia zawierał 55 punktów i zarzucał m.in. zbrodnie przeciwko pokojowi, pospolite zbrodnie wojenne oraz zbrodnie przeciwko ludności cywilnej popełnione od 1 stycznia do 2 września 1945 roku. Trybunał tokijski opierał się na zasadach norymberskich, przy czym procedura procesu była nieco inna. Przewodniczącego Trybunału (Australijczyk, sir William Webb) oraz gł. oskarżyciela (J. Keenan) i jego 10 pomocników mianował naczelny dowódca alianckich sił zbrojnych na Dalekim Wschodzie, gen. D. MacArthur.

Statut Trybunału wyróżniał trzy kategorie zbrodni:

    - "Klasa A" - zbrodnie przeciwko pokojowi, 

    - "Klasa B" - zbrodnie wojenne,

    - "Klasa C" - zbrodnie przeciwko ludzkości.

Przed Trybunałem o zbrodnie przeciwko pokojowi oskarżono 25 politycznych i wojskowych przywódców, z czego 7 skazano na karę śmierci, a 16 na karę dożywotniego więzienia. W sumie osądzono za zbrodnie przeciwko ludzkości 5700 Japończyków. Ponad 900 zostało straconych. Wyroki kary śmierci wykonano 22 grudnia 1948 roku na dziedzińcu więzienia Sugamo. Skazani na karę śmierci przez powieszenie w Procesie Tokijskim:

     - generał Kenji Doihara, oficer wywiadu wojskowego w Armii Kwantuńskiej,

     - baron Kōki Hirota, minister spraw zagranicznych,

     - generał Seishirō Itagaki, minister wojny,

     - generał Heitarō Kimura, dowódca wojsk japońskich w Birmie,

     - generał Iwane Matsui, dowódca wojsk japońskich w Chinach,

     - generał Akira Mutō, dowóca wojsk japońskich na Filipinach,

     - generał Hideki Tojo, dowódca Armii Kwantuńskiej, później premier Japonii,

Inni znani zbrodniarze, którzy uniknęli surowej kary, a nawet rozwinęli skrzydła w powojennej Japonii to Yoshio Kodama i Ryoichi Sasakawa. Przed wojną byli aktywnymi członkami japońskich grup faszystowskich, które stosowały przemoc. Podczas wojny obydwaj na zlecenie armii i marynarki wojennej prowadzili potężną akcję grabieży wszelkich dóbr przedstawiających jakąkolwiek wartość na terenie Chin. Po II wojnie światowej po krótkiej odsiadce w więzieniu Sugamo zostali zwerbowani przez amerykański wywiad wojskowy. Szybko stali się wpływowymi biznesmenami mając bliskie związki z Yakuzą i finansowali rządzącą w Japonii do dziś konserwatywną Partię Liberalno-Demokratyczną.