Wraz z narastającą liczbą nalotów bombowych na pozycje wojsk oraz miasta japońskie rosła brutalność wobec pilotów. Już przed wojną władze wojskowe podjęły starania zmierzające do nie ratyfikowania przez Japonię konwencji genewskiej z 1929 roku, dotyczącej traktowania jeńców wojennych. Przeciwnicy ratyfikacji konwencji genewskiej wysuwali argument, że jeśli załogi lotnicze będą wiedziały, że w przypadku strącenia zostaną potraktowani jak jeńcy wojenni zgodnie z prawem międzynarodowym, to przyczyni się to do podwojenia nalotów na Japonię. Po nalocie bombowym na Tokio z kwietnia 1942, dowodzonym przez ppłk. Jamesa Doolittle'a, premier Hideki Tojo wydał specjalne polecenie by traktować wszystkich amerykańskich i brytyjskich pilotów bombowców za zbrodniarzy wojennych, a nie jeńców. Żołnierze Armii Cesarskiej oraz Kempeitai mieli odtąd obowiązek schwytania i postawienia przed sądem każdego aresztowanego pilota, po czym miał zostać zabity. Dotyczyło to wszystkich lotników zatrzymanych w samej Japonii a także Mandżukuo, Chinach oraz innych obszarów walk. W lipcu 1942 piloci amerykańscy, przetrzymywani w Chinach, zostali postawieni przed sądem na rozkaz generała Shunroku Haty - głównodowodzącego Chińskiej Armii Ekspedycyjnej. Byli przesłuchiwani i torturowani przez Kempeitai, przez co nie uczestniczyli w procesie. Trzech stracono, a pięciu skazano na dożywocie. Z czasem przekonano się, że formalne procesy to strata czasu. Od maja 1945 lotników zabijano zaraz po schwytaniu. Egzekucja najczęściej polegała na ścięciu głowy kataną lub zakłuciu bagnetem. Warto również przytoczyć niektóre z przykładów tortur stosowanych przez żołnierzy japońskich:

   a) tortura "ryżu": ofiarę pozostawiano przez kilka dni bez jedzenia, po czym

        zmuszają ją do zjedzenia surowego ryżu, a następnie wypicia dużej ilości wody.

        Nasączony wodą ryż pęczniał, powodując ogromny ból brzucha.

   b) tortura "wodna": unieruchomionej leżącej ofierze wlewano do przez usta i nos

        wodę do płuc, dopóki torturowany nie straci przytomności. Czasami skakano mu

        bo brzuchu, aby wydalił wodę z powrotem. Zazwyczaj ofiarę cucono i powtarzano

        to tyle razy, ile uznano za potrzebne.

    c) przypiekanie ciała: gaszenie na ciele ofiary papierosów lub cygar, stosowanie w 

        tym celu również świece, rozpalone do czerwoności żelaza, płonący olej lub

        wrzącą wodę. Przypalano zazwyczaj najczulsze części ciała , jak nozdrza, bębenki

        w uszach, pępek, narządy płciowe.

    d) rażenie prądem elektrycznym: prąd elektryczny przepuszczano przez najczulsze

        części ciała (podobne jak w przypiekaniu). 

    e) rozciąganie stawów kolanowych: po związaniu torturowanemu rąk do tyłu 

         kazano mu uklęknąć i kładziono mu z tyłu na nogach, za stawami kolanowymi, 

         pręt, którego średnica osiągała czasami trzy cale. Następnie przyciskano uda do 

         dołu - czasami robiono to, skacząc na nie - co powodowało rozciąganie się stawów 

         kolanowych. W wyniku tej tortury kości wychodziły za stawów, powodując

         gwałtowny ból.

     f)  zawieszanie: torturowanego wieszano za przeguby rąk, ramiona, nogi lub szyję,

         tak by wyciągnąć kości ze stawów lub dławić go. Metodę tę łączono niekiedy z

         chłostą, której dokonywano w czasie zawieszania. 

    g) klęczenie na ostrych przedmiotach: ofierze kazano klęczeć godzinami

         najczęściej na krawędzi ociosanych bloków kamiennych. Gdy się poruszył,

         chłostano go. 

    h)  wyrywanie paznokci: torturowanemu wyrywano paznokcie u palców rąk i nóg za

         pomocą szczypiec. Często stosowano również wbijanie za paznokcie małych

         drzazg bambusowych.

     i)  bandażowanie palców: pomiędzy palce u rąk wkładano kijki i palce razem z 

         kijkami bandażowano. Następnie za pomocą kawałka sznurka bandaż zaciskano,

         co powodowało straszliwy ból. Kończyło się to jeśli nie połamaniem kości, to w

         każdym razie zgnieceniem palców i opuchlizną trwającą kilka dni.