Już od pierwszych chwil widzę, że dzisiaj (znów) lekko nie będzie. Młoda trenowała ostatnio na naszym domowym regale wspinaczkę skałkową, zabrana więc przez niefrasobliwego tatusia ( IDIOTA ! ) na NIE TEN plac zabaw, natychmiast postanowiła przećwiczyć zdobyte umiejętności. I na nic zdały się moje tłumaczenia, prośby, groźby, obietnice szlabanu na to oraz tamto – stojąc na samym szczycie idiotycznej sznurowej drabiny, przez której oka przeleciałby średniej wielkości , dobrze wypasiony słoń (a co dopiero trzyletnie dziecko), młoda uśmiecha się tryumfalnie i oznajmia :
     - Zobacz tatusiu! Nie śpadłam.
    

Robi mi się zimno – teraz najważniejsze zadanie to sprowadzenie jej na dół, możliwie w jednym kawałku. Obrzydliwie standardowa babcia w mo... (cenzura) berecie, która przyszła na plac ze swoim dwuletnim Kajtusiem wznosi oczy do nieba i mruczy pod nosem jakieś , zapewne bardzo dobitne, komentarze o niegrzecznych dzieciach. Spogląda przy tym na mnie z takim potępieniem, że powinienem chyba zapaść się teraz pod ten wyłożony tartanem plac zabaw lub choćby spłonąć czy jakoś tak... Nie zapadam się jednak i nie płonę, bo nie mam kiedy – zdążam tylko chyłkiem, by dziecko nie widziało, wywalić język prawie do pasa; babcia prawie dostaje apopleksji. Młoda w tym czasie bezpiecznie schodzi z lian i znajduje nowe zajęcie – z zapałem rzuca w Kajtusia kamieniami. Kajtuś, co można łatwo przewidzieć, wybucha rykiem godnym Wrzeszczących Facetów i wiem już, że mo ... (cenzura kolego!) beret będzie miał temat do dyskusji przy herbatce i kruchym ciasteczku z innymi beretami na najbliższe dwa tygodnie. Biorę dziecko pod pachę i mrucząc jakieś przeprosiny pod adresem nieszczęsnego Kajtusia, wynoszę się do piaskownicy. Młoda protestuje tylko przez chwilę – możliwość zjedzenia PRAWDZIWEGO piasku jest dużo bardziej pociągająca niż wszystkie Kajtusie tego świata. Siedzi więc moje dziecko w piasku robiąc zupę i drugie, ja zaś znajduję chwilę na drugą przyjemność tego dnia – jest szansa, że zdołam wypalić pół papierosa zanim młoda coś sobie zrobi.

14.00
Myślę więc jestem.

Jeśli jest coś trudniejszego niż teoria ciągów, tym czymś będzie zapewne seria tysiąca przedziwnych, wykluczających się nawzajem pytań (przedziwnych – bo głupich pytań przecież nie ma). Jeśli jest coś trudniejszego od wzmiankowanej serii – proszę, niech trafi to jasna cholera, niech zeżre to rdza - i to dziś. Ja w każdym razie nie chcę tego czegoś znać.