I tak od dziesięcioleci mamy z jednej strony do czynienia z całą armią ludzi, sprzeciwiających się przymusowi psychiatrycznemu i podważających psychiatryczne kłamstwa, a z drugiej z propagandą pro-psychiatryczną, która swoim monopolem informacyjnym szybko ich w świadomości społecznej deformuje, podpina pod scjentologów, czyli okrzykuje sekciarzami, pozbawiając tym samym autorytetu. Mało kto zda sobie przy tej okazji sprawę z tego, że w ten sposób nie tylko próbuje się eliminować przeciwników, ale tak konstytuowany prestiż zawodu i wciąż utrzymywana wiara w społeczeństwach, że w przypadku psychiatrii mamy do czynienia z dziedziną medycyny, pozwala na niezauważalny wręcz powrót tych starych „metod leczenia”, które zostały już kiedyś zdemaskowane jako czyste narzędzie tortur. Do „łask” powracają elektrowstrząsy, o których zaczyna się coraz głośniej mówić jako o... „czasami jedynym sposobie na uratowanie życia”. Dla zatarcia śladów z przeszłości zmieniono oczywiście nazwę na „terapia elektro-konwulsyjna” i dalej nikt nie zastanawia się, że jak to? W przypadku więźniów-terrorystów, torturowanych np. w Quantánamo elektrowstrząsy są torturą, wymuszającą zeznania, a w przypadku „pacjentów psychiatrii” to już nie tortury, a „terapia”? Czyżby aż tak niezauważalna dla mas stała się zbieżność, że „uratowanie życia” w przypadku pomówionych o „chorobę psychiczną” oznacza konkretnie wymuszenie tzw. „compliance”, czyli 2-członowej zgody pacjenta: co do diagnozy psychiatrycznej (przyznanie się do choroby) i co do metod leczenia, jakie proponuje „lekarz prowadzący”? Jedyną różnicą pomiędzy elektroszokiem z tamtych lat i stosowanym obecnie jest po pierwsze nazwa, a po drugie to, iż stosuje się go dzisiaj pod narkozą przy jednoczesnym użyciu środków rozluźniających mięśnie, które mają zniwelować „rzucanie” się ciała, przypominające napady padaczki. Sama „procedura” jest wciąż taka sama, a i dzisiaj każdy, kto będzie próbował protestować przeciwko stosowaniu tego rodzaju metod „leczenia”, natychmiast jest okrzyknięty „anty-psychiatrą”, czyli inaczej mówiąc „scjentologiem”. Bo - dziwnie rzecz biorąc – niepostrzeżenie jakoś tak się nam utrwaliło, że ludzie, występujący przeciwko psychiatrii, to... „na pewno scjentolodzy”. Czyli? Uwaga! Sekta! Uwaga! Zagrożenie! Uwaga! Nie należy ich słuchać! Itd...