Artysta stał się

przedmiotem sztuki. W czasach gospodarki wolnorynkowej, wystawia na

sprzedaż swój wizerunek, sam jest produktem. Gratis dodaje dziełko

tworzone przez sztab specjalistów. Oto sztuka. Przykładem jest

nagłośniony ostatnimi czasy sukces muzyczny dziedziczki hotelowej

fortuny – Paris Hilton czy Jessici Simpson – innej współczesnej

możnowładczyni show-biznesu, bohaterki lekkostrawnego programiku

„Simple life”. Zainteresowanych odsyłam do MTV.
Nawet w takich

warunkach sztuka sama w sobie nie podlega ocenie moralnej a jedynie

estetycznej. Tworzona dla zysku czy nie – powinna być pięknem.

Nieprzekonanych pytam: „Czy dawniej nie tworzono ze względów

„ekonomicznych”? A Michał Anioł? A mecenat? A Sienkiewicz i zyskowne

drukowanie w czasopismach? W tym świetle słuszność wszelkiej oceny

moralnej postępowania artysty również staje pod znakiem zapytania.

Prawdziwe wydaje się jedynie przekonanie o tym, że sztuka jest odbiciem

swoich czasów, bo dostosowuje się do nich i z nich wynika.



Narcyzm
Kulturę

współczesną często określa się mianem kultury narcystycznej. I

rzeczywiście. Współczesny świat patrzy na siebie z dumą, podziwia w

lustrze swoje piękno. Majaczą gdzieś idee: wolności, tolerancji, praw

człowieka, dyplomacji, rozwoju cywilizacyjnego. Potęga człowieka wysuwa

się na plan pierwszy z całą mocą i to ją odzwierciedla współczesna

sztuka, której przekłamanie polega na idealizacji świata i eksponowaniu

hedonistycznych idei łatwego życia. Brak tu chyba krytycyzmu. Autorzy

skupiają się na tym, co piękne, zgrabne, zachwycające, doskonałe

jakościowo, zapominając przy tym, że, choć sami nie podlegają ocenie

moralnej, to mają prawo, a nawet obowiązek, oceniania moralnego

RZECZYWISTOŚCI i rozgrzeszania ŚWIATA bądź krytykowania GO za jego

postępki. Ale czy krytyka współczesności się sprzeda?

Ludzie

zakorzenieni w popkulturze są w stanie tak jak Narcyz podziwiać odbicie

świata i dostosowywać siebie samych do obrazu, który widzą. Poznają

siebie przez pryzmat pozorów: najważniejsze jest mieć styl, umieć się

sprzedać i odnaleźć się w każdej sytuacji. Kim są naprawdę? Kim

jesteśmy naprawdę? Nie dowiemy się tego patrząc w lustro osądu

współczesnych artystów, którzy tylko głaskają po główkach i mamią

pięknem. Trzeba zajrzeć w głąb siebie. Odrzucić stereotyp i zacząć żyć.

Prowadzić dialog ze sztuką, a nie wierzyć jej na słowo. Mieć świadomość

tego, jak sztuka działa, jak przekształca wątki zaczerpnięte ze świata

rzeczywistego. Trzeba umieć odnaleźć prawdę w kontraście sztuka –

świat. To na odbiorcy spoczywa odpowiedzialność za oddziaływanie

dzieła. Należy przestać oceniać moralność sztuki i artysty, a zacząć

oceniać własną. I wreszcie: nie należy wbijać sobie noża w serce, jak

to uczynił mitologiczny Narcyz, gdy nagle okaże się, że oferowany przez

współczesną sztukę ideał łatwego życia jest nieprawdziwy, gdy przyjdzie

starość, niedołężność i problemy…