Zgoda. Gdyby nie to, że tak eksponowana teraz zasada, poza przepisami prawa, istnieje jedynie w bajkach. Twardość tego naszego prawa i – nazwijmy to umownie – równość, dają o sobie znać głównie wówczas, gdy dotyczą zwykłego Kowalskiego. Poza nim owa równość i twardość zdaje się pojawiać i znikać według niezidentyfikowanych prawideł. A może i zidentyfikowanych, ale to już grząski grunt polityki. Na tym terenie trudno cokolwiek racjonalnie tłumaczyć. Codziennie się przekonujemy, że w naszej polityce podstawową regułą jest brak jakichkolwiek reguł.

Pomijając więc ten bagienny obszar, można spojrzeć beznamiętnie na zaistniałą sytuację i przywołać przykład – odmiennie, niż prof. Kulesza – analogiczny do zaistniałych zdarzeń.

Otóż przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie – sygn. akt II SO/Wa 353/05 zapadł wyrok w sprawie złamania prawa – przekroczenia ustawowego terminu przez Szefa Służby Cywilnej przy przekazaniu akt skargi do sądu administracyjnego.

Początek swój sprawa ta wzięła od wniesienia skargi na Szefa S.C. w związku z uchylaniem się od obowiązku właściwego reagowania w przypadku zwrócenia się do organu o udzielenie informacji publicznej. Po ludzku, minister Jan Pastwa po prostu pozostawał w bezczynności. Ani nie udzielił informacji, ani nie odmówił udzielenia, po prostu udawał, że go nie ma.

Zgodnie z przepisami ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (ppsa), skargę na organ administracji wnosi się do wojewódzkiego sądu administracyjnego za pośrednictwem tego organu, który jest skarżony. Z kolei organ administracji, po myśli art. 54 § 2 ppsa, ma 30 dni na sporządzenie odpowiedzi na skargę i przekazanie dokumentacji do sądu. W tym przypadku minister Jan Pastwa wykonał obowiązek ustawowy z przekroczeniem kilkunastu dni. W związku z tym, na podstawie art. 55 § 1 ppsa, skierowany został wniosek do sądu administracyjnego o ukaranie ministra za łamanie prawa.

Sytuacja analogiczna do tej, jaka teraz się rozgrywa w tych samorządowych zawirowaniach ze spóźnialskimi wójtami, burmistrzami i prezydentami. Sankcja w postaci utraty mandatu za spóźnione złożenie oświadczeń wydaje się nazbyt restrykcyjna. Ale jeśli nie, to w jaki sposób powinien być potraktowany w analogicznej sytuacji minister Jan Pastwa za podobne łamanie prawa? Zgodnie z głoszonymi obecnie deklaracjami bezwzględnego przestrzegania zasad dura lex, sed lex i równości wobec prawa? Odpowiedź w takiej sytuacji wydaje się być tylko jedna.