Słusznie. Tylko, że fachowcy mieli blisko dwa lata na takie refleksje, skoro już w ogóle dopuścili do wypuszczenia z parlamentu takiego legislacyjnego knota. Jednego z setek innych zresztą. Prof. Kulesza zapomina w tym przykładzie dodać, że przepisy nie przewidują sankcji w postaci eksmisji za spóźniony czynsz, natomiast przepisy samorządowe przewidują sankcję pozbawienia mandatu za spóźnione oświadczenie majątkowe. I to jest zasadnicza różnica. Niech więc najpierw zaczną bić się w piersi ci, którzy takie prawo uchwalili i ci, którzy doradzali oraz wszyscy eksperci, fachowcy od prawa, szczególnie samorządowego.

Porównanie wyszło, delikatnie ujmując, zabawnie. Zwłaszcza, że wygłaszane przez fachowca od samorządów, który na co dzień tymi sprawami się zajmuje i ma możliwości podejmowania działań typu wczesnego ostrzegania. Podobnie kilka innych autorytetów, które teraz mają najwięcej do powiedzenia i wygłaszają prawdy objawione.

Zasada proporcjonalności kary do winy jest oczywiście drastycznie naruszona. Jednakże poszukiwanie teraz jakichś egzotycznych interpretacji, tez, teorii czy w ogóle stosowanie dziwnej ekwilibrystyki, by usprawiedliwić łamanie prawa, wpisuje się dokładnie w postępujący proces psucia państwa. Podobnym przejawem był pomysł abolicyjny dla samorządowców.

Niezbyt poważnie wygląda też próba tłumaczenia, że ktoś tam nie miał obowiązku składania oświadczenia, bo współmałżonek ma wprawdzie zarejestrowaną działalność gospodarczą w gminie, ale nie wykonuje jej w tejże gminie. Coś jakby tłumaczenie przyłapanego na paleniu w niedozwolonym miejscu, że właściwie to on palił, ale się nie zaciągał.

Mało poważne też jest powoływanie się na rzekomy fakt wprowadzenia w błąd urzędników prezydenckich przez urzędników wojewódzkich, co do terminu składania oświadczeń majątkowych. Nawet nie ma tu większego znaczenia, kto w istocie miałby być oszukany. Co najwyżej, zakładając prawdziwość tej informacji, urzędnicy prezydenccy kwalifikowaliby się do natychmiastowego odwołania z powodu oczywistej niekompetencji. O odwołaniach jakoś nie słychać.

Z kolei druga strona konfliktu, obok hasła „twarde prawo” wynosi też pod niebiosa kolejną fundamentalną dla demokracji regułę, że wszyscy wobec prawa są równi. Wszyscy, bez wyjątku. Kto złamie prawo, musi ponosić tego konsekwencje.