Niejako odwróceniem tej koncepcji jest multimedialna instalacja Adrift (Dryfowanie) (1997-2001), która eksploruje problem reprezentacji fizycznej przestrzeni w wirtualnym środowisku. To złożony projekt, który jest efektem rocznej współpracy: realizatora dźwięku Jesse Gilbert’a, Helen Thorington [odpowiedzialnej za tekst, dźwięk i fotografie], Marek Walczaka [realizacje 3D] oraz Hala Eager’a i Martina Wittenberg’a [programistów]. Wielo-lokalizcyjny projekt zakłada związek między wirtualną i prawdziwą geografią miejsca przez mieszania obrazów zarejestrowanych przez kamery w publicznych przestrzeniach z wirtualnymi przestrzeniami 3D, tekstami i dźwiękami działającymi w przestrzeni ograniczonej półkolistym ekranem. Dryf przedstawia podróż, które składają się z wirtualnej przestrzeni danych zmiksowanej w różnych konfiguracjach z fizycznym środowiskiem. Całość tworząc kolaż, w którym różne elementy: wideo, tekst, dźwięk, 3D, tworzą nową „gramatykę” języka przestrzeni danych.
Problem interaktywnej przestrzeni danych rozwijany jest także przez grupę Knowbotic Research, do której należą Yvonne Wilhelm, Christiana Hübler i Alexander Tuchacek. Od wczesnych lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia tworzą oni różne instalacje multimedialne, które wykorzystują dane zarejestrowane w różnych miejscach rozsianych po świecie. Ich interdyscyplinarny projekt Dialogue With the Knowbotic South (1994-7), skupia się na zagadnieniach reprezentacji i symulacji w nauce i w sztuce.
W centrum zainteresowania tego projektu leżą zagadnienia interfejsu i nawigacji w wirtualnym świecie. Projekt ten wykorzystuje dane zbierane przez stacje badawcze w okolicach bieguna południowego. I z tego też względu można uznać go za alternatywę lub działania komplementarne w stosunku do prowadzonych równolegle projektów naukowych wykorzystujących coraz częściej do opracowania i prezentowania danych symulacje z użyciem światów 3D, wirtualnej rzeczywistości i immersyjnego środowiska. Realizacja o której tu mowa bada te sam środowiska, wykorzystując naukowe dane - do próby zbudowania nowej reprezentacji rzeczywistości, pomocnej do zrozumienia świata, w którym żyjemy. W ognisku zainteresowań, zarówno sztuki jak i nauki, znajdują się mentalne przestrzenie leżące pomiędzy obecnym i wirtualnym światem, luki pomiędzy tymi dwoma rzeczywistościami i stanami oraz obszary obu tych domen zachodzące na siebie, zawierające zarazem subiektywność i obiektywność. Dialog z Polem Południe stawie pytanie, czy naukowa wiedza może być przetłumaczona na odczucia estetyczne.

Nawigacja w przestrzeni wirtualnej jest zawsze zależna na interfejsów jakim rozporządzamy. Jak widzieliśmy wejściowym urządzeniem, może być rower, mysz, albo joystick; lub sensorowy ekran. Interfejsy czynią pracę otwartą na współdziałanie i wyznaczają poziom zawartości. Amerykanin Perry Hoberman (ur. 1954) należy do artystów, których prace skupiają się właśnie na krytycznym badaniu interfejsów. W projektach takich jak Timetable (1999), eksploruje znaczenie i konotacje różnych typów interfejsu.

Timetable składa się z dwunastu tarcz, umieszczonych dookoła obwodu dużego okrągłego stołu z obrazem rzuconym z góry na nie i na jego centrum. Funkcja tarcz zmienia się wraz z metamorfozami ich wyglądów - mogą one stać się zegarami, przyrządami pomiarowymi, szybkościomierzami, kontaktami, kierownicami, itp. Wraz ze zmianą funkcji tarcz zmienia się sposób ingerencji w sceny 3D rzutowane w czasie rzeczywistym na centrum stołu.

Z początku, przestrzeń instalacji wydaje się być racjonalna i zunifikowana, ale z czasem, staje się bardziej złożona i wielowymiarowa. Timetable jest próbą, zgłębienia paradoksów pseudo - naukowej koncepcji doświadczenia halucynacyjnej podróży w czasie, po wielorakich rozgałęzieniach wszechświata, zmieniającego swoje wymiary i skalę.

Sam stół reprezentuje tu pewien rodzaj gigantycznego immersyjnego zegara, który może zostać określony jako tablica gry bez reguł - szczytowy poziomu spotykania z brakiem zaplanowanego porządku, albo wirtualny seans bez duchów. Pod koniec minionego wieku, w którym każda koncepcja czasu była szczegółowo roztrącana, pojawia się oto Timetable, realizacja która jest nową próbą gry pojęciem czasu - czasu wykorzystanego i zmarnowanego, zaoszczędzonego i straconego, czasu znalezionego i zgubionego. Nowy interfejs to nowe narzędzie i medium, które wyznacza nowe perspektywy badania i poznawania świata.

Cyfrowe instalacje to domena interdyscyplinarnych artystycznych eksperymentów, z których rodzą się koncepcje o znaczeniu wykraczającym poza obszar sztuki. Działania na tym polu partycypują na równi z pracami naukowymi i technologicznymi w rozwiązywaniu problemu tworzenia inteligentnego środowiska, które od jutra stworzyć może nowy jakościowo etap w ewolucji cywilizacji.