No cóż, tego co respondent miał na myśli zapewne nie dowiemy się nigdy; pozostaje nam tylko ufać, że myśląc o dobru innych nie zapomniał on oddać się refleksji nad własnym życiem i to niekoniecznie zwracając uwagę na wielkość portfela czy poziom wykształcenia, ale raczej na to, czy przeżywa swoje życie w ten sposób, że jak przyjdzie co do czego to Pan Bóg poklepie go po ramieniu, mówiąc „no wchodź Jarek, nawet nie pytaj”. Jeśli oczywiście On istnieje, bo jeśli nie to nasze życie jest proste i mamy święty spokój.
A pod tym wszystkim podpisuję się ja, żeby przy kolejnej okazji nikt nie zapomniał dodać mojego nazwiska do szacownej listy, bo w przeciwnym razie moje serce popłakałoby się rzewnymi łzami... I kropka.