Nadając kurateli status organu władzy, wyzwalając ją tym samym spod zwierzchnictwa sędziów i dyktatu prawniczej wąskiej mentalności, a często wręcz ignorancji, przełamując dalej błędne koło biuropatologii, można zacząć mówić o właściwej pracy wykwalifikowanych społecznie kuratorów, zaczynając od postawienia właściwej diagnozy resocjalizacyjnej i jej wykorzystaniu w projektowaniu procesu wychowawczego. Wychowanie resocjalizacyjne wymaga specyficznej diagnozy i należy ją rozpatrywać wielowarstwowo, jeśli chodzi o zakres. Diagnoza resocjalizacyjna jest rozpoznaniem symptomów, ewolucji i mechanizmów regulujących nieprzystosowanie dzieci i młodzieży, sporządzonym wystarczająco trafnymi i rzetelnymi metodami, pozwalającymi jednocześnie określić rodzaj i kierunek wpływów otoczenia na przebieg i skutki resocjalizacji osób diagnozowanych, w celu ich pedagogicznej oceny i zaprojektowania optymalnego programu resocjalizacji oraz wdrożenia go z punktu widzenia przyjętej aksjologii pedagogicznej, teorii resocjalizacji oraz stwierdzenia stanów faktycznych.

Środowisko zawodowe kuratorów czuje się niezrozumiane i przyjęło postawę „cierpiących w milczeniu”, szczególnie w obliczu krytycznych artykułów prasowych oraz relacji i programów telewizyjnych odnośnie pracy kuratorów. Wielce prawdopodobne jest, iż ową nagonkę preparują niektórzy sędziowie (może ktoś z Krajowej Rady Sądowniczej) zawistni o ostatnie podwyżki płac kuratorskich. Stawkom kuratorskim daleko do sędziowskich uposażeń, ale chyba są sędziowie, którzy nie ustają, upośledzają na różne sposoby, tę kuratorską, podległą im służbowo, grupę zawodową. A wszystko to społecznym kosztem, hańbiąc swoje rzekome powołanie, i nikłe już dzisiaj, zaufanie publiczne.

© Kielce 2003