Prof. Zofia Ostrihanska stwierdza, że kurator sądowy odgrywa bardzo ważną rolę w całym systemie zapobiegania przestępczości. Ale czy może być skuteczny, jeśli kolejne przepisy prawne i narzucone przez prawników warunki pracy, wciąż wiążą kuratorom ręce.

Warto zwrócić uwagę na rozwiązanie francuskie, polegające na istnieniu wyodrębnionej z sądownictwa (czyt.: nie z Ministerstwa Sprawiedliwości, ale wyzwolonej jedynie spod władzy dyrektora Departamentu ds. Sądów Powszechnych – co jest źródłem socjopatologii w funkcjonowaniu systemu probacji w Polsce) instytucji Protection Judiciaire de la Jeunesse, obejmującej swoją działalnością szereg różnych zadań: zarówno nadzory nad nieletnimi, jak i przeprowadzanie badań psychologicznych służących diagnostyce i poradnictwu, opiekę całkowitą nad nieletnimi w małych placówkach, pomoc psychologiczną, przygotowanie nieletnich do zawodu i samodzielnego utrzymania się. Takie skupienie w ramach jednej instytucji różnych zadań służących jednemu celowi bardzo wspomaga sprawowanie nadzorów.

Próby przekształcenia modelu kurateli sądowej zostały w Polsce podjęte przez samych kuratorów zawodowych w 1980r. Na pierwszej konferencji kuratorów zawodowych zaprezentowano pożądane kierunki zmian, które jednak do dziś nie straciły na swej aktualności. Koncepcja ta zakładała m.in. przejście od kurateli będącej pomocniczym organem sądu do kurateli będącej merytorycznym i autonomicznym pionem wymiaru sprawiedliwości oraz na nadanie kurateli sądowej charakteru wychowawczego, terapeutycznego i opiekuńczego . Jednakże postulaty te nie mogą przebić się przez ostry sprzeciw silnego lobby sędziowskiego. Badania przeprowadzone w dwóch sądach rejonowych w dużych miastach w latach 1990-1993 wskazywały na wysoki poziom niezadowolenia i frustracji kuratorów (E. Zasłonowska, 1994, P. Stępniak 1988) . Podnieść należy, że podopieczni kuratorów sądowych z reguły są zdemoralizowani w wysokim stopniu i bardzo późno pod kuratelę trafiają, toteż reforma systemu kurateli wiąże się z potrzebą wprowadzenia korekt merytorycznych w pracy kuratorów. Sam kurator powinien stać się wyspecjalizowanym organem władzy publicznej. Bardzo dużym problemem w zawodzie zaufania publicznego, jakim jest kurator sądowy, na którym ciążą wielkie oczekiwania społeczne, jest biurokracja w instytucji, w której pracuje. Jest oczywiste, że im więcej w pracy kuratora biurokracji tym mniej jest resocjalizacji. Szczególną uwagę należy położyć na negatywne przejawy biurokracji, czyli na biuropatologię. Od czasów znakomitego socjologa niemieckiego Maxa Webera, który proponował biurokrację jako model idealny instytucji w życiu społecznym, wydaję się, iż do dzisiaj przetrwała jedynie biuropatologia.