Jakież więc wnioski wypływają z historii o pewnym niesfornym satelicie? Takie, moi drodzy czytelnicy, że aby pozbyć się niewygodnej wiadomości, ale równocześnie nie być posądzonym o jej ukrywanie, trzeba ją tak zakamuflować, zmanipulować i zakręcić, jak Addams zrobił to z Giocondą w swoim rysunku. Problem z tą konkretną informacją, był taki, że „jedynym” rozpatrywanym od samego początku sposobem na zapobiegnięcie rozbiciu się satelity o Ziemię (i ziemię) było jej zestrzelenie. Niestety, tutaj pojawiała sie trudność, gdyż kiedy rok wcześniej Chińczycy mieli podobny kłopot ze swoim satelitą i zdecydowali się na „ustrzelenie ptaszka”, Stany Zjednoczone ostro protestowały, usilnie przekonując że jest to bardzo niebezpieczne, a Chiny ryzykują tylko po to, by mieć pewność, że odzyskają wrak satelity (można sobie wyobrazić, że żadne państwo nie ma ochoty na dzielenie sie technologią swoich urządzeń szpiegowskich). NASA, postawiona w tej samej sytuacji, zdecydowała sie więc na krok, który sama tak ostro krytykowała rok wcześniej. Trzeba więc było ukrócić żywotność tej wiadomość, tak aby nie dać szansy ludziom (naukowcom, specjalistom czy też znawcom tematu), na jakiekolwiek debaty dotyczące rozwiązań. Wtedy może ktoś zauważyłby hipokryzję w działaniach Amerykańskiej Agencji Kosmicznej i mogłaby się z tego wywiązać niepotrzebna polemika. Tak więc, pełny obraz sytuacji został nam przedstawiony wtedy, gdy już oficjalnie mówiło sie o zestrzeleniu statku jako o głównym rozwiązaniu.

Patrząc z boku i nie wnikając w początek tej całej historii każdy z nas mógłby zapytać: No więc o czym tu dyskutować? Zostaliśmy przecież poinformowani i oczywiście uratowani przed strasznymi skutkami katastrofy.

Nieprawdaż?