Po tej godzinie udałam się ponownie na scenę główną. Tam, z trybun oglądałam i słuchałam występu formacji Kosheen. To brytyjskie trio zaprezentowało nam coś zupełnie odmiennego – ich występ przypominał bardziej koncert i odróżniał się znacząco od pozostałych występów na scenie live. Według mnie był bardzo ciekawy. Zagrali między innymi swoje największe przeboje czyli „Catch” oraz „Hide U”. Głos wokalistki - Sian Evans doskonale współgrał z sekwencjami muzycznymi, jakie prezentują jej towarzysze z zespołu. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie pewien późniejszy incydent, o którym wspomnę jeszcze w dalszej części relacji, przy okazji seta Dominiaka Eulberga... Po Kosheen udałam się na parkiet, by posłuchać kolejnego live actu – tym razem w wykonaniu Johannesa Heila. Ta wybitna postać, przybyła do nas prosto z Frankfurtu. Nie ukrywam, że był to dla mnie jeden z najważniejszych punktów całego programu tegorocznego Mayday. Tak jak przypuszczałam, Heil nie zawiódł mnie ani trochę. Początek bardzo łagodny, potem nieco szybciej, jednak cały czas należycie delikatnie i niezwykle klimatycznie. Słuchając go jednak, miałam wrażenie, że o wiele lepiej jego live brzmiałby w małym, przytulnym klubie, z dopasowanym nagłośnieniem i odpowiednią publiką. Jak dla mnie zbyt wielka moc basu ujmowała na wartości temu wielkiemu występowi. Jego subtelny ton został zagłuszony dźwiękiem... Paradoks? Kto czuł – ten wie...

Po godzinie 23:00 na drugiej scenie pojawił się Moguai. Nie porwał mnie jakoś specjalnie swym setem, pewnie dlatego, że to, co zaprezentował było dla mnie dość powszechne i często spotykane. Nie znaczy to jednak, że zagrał źle. Po prostu, ten jego godzinny występ nic nowego mi nie pokazał i niczego nowego nie nauczył. Po nim, ze sceny live, ponownie rozbrzmiały dźwięki. Tym razem był to występ duetu z Berlina czyli Alter Ego. Prawdę powiedziawszy spodziewałam się po nich wybuchu jakiejś elektronicznej bomby i rozgrzania publiki do czerwoności. Chyba z lekka się przeliczyłam, gdyż ich występ był po prostu dobry, jednakże pozbawiony jakiejkolwiek siły przebicia. Po ich zmieniłam ulokowanie i ponownie przeniosłam się, już po raz ostatni, na lodowisko. Trafiłam dokładnie na początek seta dja ze Słowenii - Valentino Kanzyaniego. Nieco trance’owy wstęp lekko mnie wtedy zniechęcił. Pomyślałam, że być może kolejny dj zmienił swój styl. I tu spotkało mnie następne miłe zaskoczenie. To był tylko początek! Dalsza część była już całkiem inna. Techniczna mieszanka utworów, doskonały mix podany w niezwykle wyjątkowej formie. Końcówka z mocniejszymi minimalowymi wstawkami. Doskonałe połączenie stylów oraz wyjątkowo ciekawy pomysł na seta - po prostu finezja dla uszu spragnionych dobrych brzmień. Z mej strony, o dziwo, bardzo duży plus. Po Valentino za decki weszła przeurocza djka z Rosji czyli Lady Waks. Na występ tej pani czekałam z niecierpliwością, gdyż rok temu opuściłam jej występ, a na relacji z Vivy wywarł na mnie ogromnie duże wrażenie. Tym razem było podobnie. Ta drobna kobieta ma w sobie niezliczoną ilość potencjału. Za deckami prezentuje się niezwykle urokliwie, co w połączeniu z jej bardzo dobrym kunsztem djskim owocuje w niezapomniane wrażenia dźwiękowe i wizualne. Jej tegoroczny występ odebrałam szalenie pozytywnie. Całość spojona była w mocny breakowy styl i praktycznie każdy utwór upiększony był jakimś wokalem oraz wstawkami często hip-hopowymi lub reggae. Dla mnie osobiście był to jeden z najlepszych występów, jaki słyszałam na tegorocznym Mayday. Ciekawy, dopracowany, porywający – nie do zapomnienia.