Osobiście do łez się uśmiałam, kiedy usłyszałam, że napisałam donos na swojego ówczesnego kierownika specjalizacji. Nawet wtedy, kiedy wszyscy powtarzali to z namaszczeniem i głębokim przekonaniem (łącznie z dyrekcją). I choć nigdy nie znalazłam źródła tej rewelacji ani też nie dopatrzyłam się w niej żadnego sensu, do dziś jestem wdzięczna za tak skrajną podłość, ponieważ pozwoliła mi wyrwać się z bagna ludzkiej bezinteresownej nienawiści i zmobilizowała mnie do poszukiwania innej alternatywy, a ta okazała się być zbawienną i nad wyraz satysfakcjonującą.
Trafiłam do wspaniałych ludzi o wielkich sercach… Wielkich, mądrych, wybitnych w swojej dziedzinie, a jakże normalnych, ludzkich i uczciwych… Kochanych…(IKiK CSK)

I nawet jeśli idealizuję ich obraz, to z pełną świadomością i celowo, ponieważ w porównaniu do tego, z czym zetknęłam się przez lata pracy, po raz pierwszy mogłam powiedzieć, że jest na tym świecie i w tym kraju jakaś ludzka norma…
I to jest to, z czego się nie śmieję, ale do czego się uśmiecham gdziekolwiek bym w danym momencie nie była…
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


A GDZIE TEN HUMOR?


Och będzie…
To dopiero początki mojego grafomańskiego zacięcia

Będzie o drobnych pijaczkach, cwaniaczkach, diagnozach z powietrza, latających samochodach, cudach i dziwach, chorych i symulantach, pięknych, złych i dobrych… Ale jutro
Jutro… Bo dziś idę spać. Zostało mi 5,5 godziny snu… Dobranoc