Najgoręcej jednak zdaje się być na południowym wybrzeżu. Powietrze jest tam nie tylko gorące ale również tak nieopowiedzianie wilgotne, że człowiek ma wrażenie, iż co chwilę ktoś mu wylewa wiadro wrzątku na głowę. Reklamują tam nawet pewną grotę, w której można ze względu na panujący wewnątrz mikroklimat dostać zawału serca. Niestety nie miałem sposobności jej zwiedzić i być może dzięki temu miałem sposobność robić jeszcze później inne rzeczy. Do rzeczy takich należała wyprawa na Cypr, który od razu zaskoczył mnie lewostronnością ruchu i natychmiastowym dostarczeniu szansy na zginięcie pod kołami samochodu, który nadjechał stamtąd, gdzie się najmniej spodziewałem. Brytyjskie wpływy wyspy tej odcisnęły się również, i odciskają budkami telefonicznymi typowo brytyjskimi, których w samej Anglii jest już nawet niewiele. Dziś jednak Cypr, a właściwie północna jego część jest czymś trudno definiowalnym politycznie, co oscyluje pomiędzy nielegalnym krajem autonomicznym, którego nikt nie uznaje a terytorium należącym do Turcji, która oczywiście je uznaje. Południowa część Cypru zamieszkana jest przez Greków i odgrodzona jest zasiekami, bo mieszkańcy obu stron zwyczajnie za sobą nie przepadają.

Część południowa różni się od północnej również tym, że jest krajem legalnym, należącym nawet obecnie do Unii Europejskiej. Legalność ta prowadzi jednak do nagromadzenia turystów, o którym na północy mowy być nie może. Tak oto Kirenia jest miejscem, w którym bezproblemowo można zasmakować urokliwego spokoju, choć miasteczko to o niezwykłej historii i paru ciekawych po niej zabytkach. Spokoju urokliwego, którego nie zna południowa Turcja zabudowana paskudnie paskudnymi hotelami, które mają być magnesem dla tych, dla których ideał wypoczynku i podróżnictwa stanowi smażenie się cały dzień na leżaku. Dla mnie, w Kirenii, magnesem okazała się pewna skałka, którą ładnie oświetlało zachodzące nad Cyprem słoneczko. Jakże sobie nie popłynąć skoro tam ładnie się skałka w barwach mieni, jakże nie popływać skoro pływać się ma ochotę po upalnym spacerze, o ile spacer może być upalny.

Może skłamałem trochę pisząc, że się mieni w blasku słońca, bo tak naprawdę to było już praktycznie ciemno, na tyle ciemno, że czegoś nie zauważyłem. Ale dla potrzeb literatury można trochę skłamać, czy jakiś Faust przykładowo to taka znowu prawda? Co dopiero mówić już o porwaniu w Tiuturlistanie. Nieważne, zresztą potrafię się przyznać a ta wizja zachodu zostanie przecież w głowie czytelnika, teraz musi po prostu ją sobie trochę przyciemnić. Płynąłem więc tak trochę po ciemku jakieś sto metrów może do skałki, która tak kusząco z wody wystawała by zasiąść na niej majestatycznie. Zbliżając się do celu, zacząłem jednak mieć dziwne podejrzenia, że skała cała porusza się i faluje. Dziwnymi wydały mi się moje obawy i jakoś do końca swoim zmysłom nie chciałem wierzyć. Gdy do skały było jednak tylko parę metrów, zagadka wyjaśniła się na niekorzyść. Oprócz mnie, na pomysł wejścia na skałę, wpadło kilkaset krabów. Szaleńczo szybkie było zawrócenie moje i obranie nowych wytycznych. Głowę moją wypełniły szczypce. Szczypce które w najstraszniejszych wizjach szczypały mnie tam gdzie najmniej bym sobie tego życzył. Choć pewnie lekko zdemonizowałem szkodliwość tych niewielkich stworzonek to można to tłumaczyć brakiem należytego z nimi obycia. Faktem jest, że nieposzczypnięty dopłynąłem do brzegu, ale nie jest już faktem, że pobyt na południu Turcji i na Cyprze miał miejsce po pobycie w Kapadocji, jak mogłoby wynikać z tekstu.