Współczesny model kształcenia historycznego w Polsce daleko odbiega od przedstawionej powyżej koncepcji. Mimo reformy, polska szkoła w dalszym ciągu kładzie nacisk na zapamiętywanie faktów i gotowych, podanych przez nauczyciela lub autora podręcznika, uogólnień i ocen. Sprzyja temu klasowo-lekcyjna organizacja pracy szkoły, posługiwanie się przez nauczycieli gotowymi programami nauczania nie uwzględniającymi zainteresowań uczniów, oparcie lekcji na pracy z podręcznikiem, stosowanie metod podających oraz encyklopedyczne w dużej części wymagania maturalne . Problem polega na tym, że jest to model nieefektywny. Przede wszystkim, w jego ramach trudno wywołać wewnętrzną motywację uczniów do poznawania dziejów oraz uświadomić im przydatność nabywanej wiedzy, a przecież bez tego nie ma mowy o skutecznym edukowaniu. Poza tym, tradycyjna lekcja historii nie daje wielu okazji do zastosowania najbardziej skutecznych metod kształcenia opartych na samodzielnych działaniach uczniów. Wobec tego jednym z wyzwań stojących przed dydaktyką historii jest poszukiwanie rozwiązań pozwalających na wdrożenie aktywno – refleksyjnego modelu kształcenia historycznego.

Obserwacje poczynione przez autora w trakcie kontaktów z młodzieżą szkolną podsunęły mu pomysł zaadaptowania na potrzeby edukacji historycznej tego, co budzi żywe zainteresowanie młodych ludzi – technologii informacyjnej, a zwłaszcza Internetu. W publikacjach z zakresu pedagogiki podkreśla się, że motywacja do wykonania zadania jest tym silniejsza im bardziej pozytywny jest stosunek ucznia do samego zadania oraz do któregokolwiek elementu sytuacji, w której ma wykonać zadanie. Motywacja jest także, w oczywisty sposób, powiązana ze stopniem zainteresowania uczniów danym zadaniem. Nauczyciel ma możliwość wywołania zainteresowania nie tylko materiałem nauczania, lecz także sposobem pracy nad wykonaniem zadania. Można z tego wyciągnąć logiczny wniosek - skoro młodzież bardzo interesuje się Internetem, komputerami i wszystkim co jest z nimi związane, to wykonywanie przez nią szkolnych zadań przy wykorzystaniu technologii informacyjnej będzie efektywniejsze niż zazwyczaj. Sprawi to pozytywna motywacja i zaciekawienie wywołane przez jeden z elementów sytuacji – posługiwanie się komputerem i Internetem do wykonania zadania.

Od kilku lat w Internecie rozwija się trend zwany Web 2.0, który bardzo dobrze nadaje się do motywowania i aktywizowania uczniów w procesie edukacji. Web 2.0 to określenie stron internetowych nowej generacji, stworzone dla odróżnienia ich od typowych stron WWW. Charakteryzują się one wykorzystaniem technik zdecydowanie zwiększających interaktywność, a przez to pozwalających na generowanie treści nie tylko przez twórców danej strony, lecz przede wszystkim przez jej użytkowników. Nazwa Web 2.0 rozpowszechniła się w 2004 r., po serii konferencji na temat nowych technik internetowych organizowanych przez firmy O'Reilly i MediaLive International. Celem twórców stron nowej generacji jest danie użytkownikom jak największej możliwość interakcji i integracji oraz użytkowania serwisów spersonalizowanych. Jedną z cech Web 2.0 jest to, że środek ciężkości funkcjonowania stron WWW zostaje przesunięty w kierunku użytkownika. Autorzy stron WWW przygotowują ramy serwisu, ale jądrem jego działania są internauci, którzy dostarczają zawartość (np. własne teksty, zdjęcia, pliki wideo, linki do ciekawych stron internetowych, itp.) oraz tworzą społeczność użytkowników, która zaczyna ze sobą współpracować i żyć "własnym życiem". "Posiadacze" stron WWW i ich serwery stają się w ten sposób elementami pośredniczącymi w wymianie wiedzy. Natomiast użytkownicy swoimi reakcjami tworzą i wartościują zawartość Internetu, decydują o tym jaka będzie zawartość danego serwisu, jakie miejsce w wyszukiwarkach zajmie dana strona i jakimi słowami kluczowymi będzie wyróżniana. Podpowiadają w ten sposób pozostałym internautom, czy z danej strony warto korzystać, a jeżeli tak, to co wartościowego można w niej znaleźć. Pojawiły się nawet twierdzenia, że wraz z nowym rodzajem stron WWW narodził się nowy paradygmat Internetu. Polega on na zaufaniu w zbiorową mądrość, na czymś, co określono trudno przetłumaczalnym na nasz język terminem social networking, zaczerpniętym z socjologii i psychologii społecznej. Oznacza on „wspólne sieciowanie”, „uspołecznienie Internetu”, „podtrzymywanie relacji poprzez Sieć”.