Muzyka
Jeśli chodzi o muzykę, czyli rap to jest to przede wszystkim „ [...] technika samplowania i loopowania, polegająca na zapętlaniu i miksowaniu niewielkich fragmentów dźwiękowych, zaczerpniętych bądź to z płyt innych wykonawców bądź to z zestawów próbek (sampli), przygotowanych specjalnie do tego typu zastosowań (breakbeat)” (Wikipedia). Do uzyskanej (dzięki osobie Dja) w ten sposób warstwy muzycznej zostaje dodany rymowany (dzięki MC) tekst. Myślę, że ten sposób tworzenia, poprzez składanie z kawałków innych utworów, jest cechą charakterystyczną ponowoczesności. Utwór jest w tym momencie niczym książka złożona z samych cytatów (W.Benjamin), kinowy remake, cover czy inna mieszanina tworów wcześniejszych. Dzięki tej mieszaninie uzyskujemy coś nowego, syntezę, którą dalej możemy jeszcze w nieskończoność obrabiać. Ten sposób tworzenia, można by uznać jako przejaw kryzysu wielkich narracji w muzyce, koniec stylu jest zarazem nowym stylem, hybrydą.

W tym momencie dochodzimy do warstwy tekstu, czy przekazu, który zawierają piosenki rapowe. Przysłuchując się tekstom tych piosenek bez trudu można zauważyć, że większość z nich mówi nam o tym samym. Głównym motywem jest tutaj krytyczna diagnoza czy analiza rzeczywistości, sytuująca wykonawcę i jego domniemanych odbiorców w opozycji MY, kontra bliżej nieznani, nieokreśleni ONI, system. Oprócz tego mamy tutaj proste opisy rzeczywistości, powierzchowne analizy, a także pochwały imprezowego stylu życia, podbojów seksualnych, bogactwa, elementy sensacyjne oraz przechwałki, czasem próby ukazania siebie jako niezależnego indywiduum, jedynego z prawdziwych. Zarysowany w ten sposób obraz tworzy nam współczesną mitologię ukazując wykonawcę jako bohatera zmagań z losem, który odtwarzając rzeczywistość upewnia nas w naszym jestestwie i tożsamości, oswaja nas ze światem. Dla porównania można tu przytoczyć analizę angielskiej kultury robotniczej z lat `20 i 30tych na podstawie lektury ówczesnych czasopism. ”Aspekt fotograficznej dokładności powinien pierwszy rzucać się w oczy: ogólny ton nie sugeruje ucieczki od normalnego życia, ale raczej zakłada, że zwyczajne życie jest z natury swej interesujące. Nacisk położony jest zazwyczaj na to, co ludzkie i jednostkowe z „przyprawą” – albo i nie – zbrodni, seksu i splendoru.” (Hoggart, 1976: 159) ”Takie dokładne odmalowanie realiów życia mogłoby po prostu stanowić preludium do fantazji o charakterze rekompensacyjnym na temat zadziwiających rzeczy, jakie mogą przydarzyć się komuś z tego właśnie świata. Bywa i tak, a od czasu do czasu szczebel, na którym rozgrywa się akcja opowiadania, zostaje podniesiony, żeby ludzie mogli wyobrazić sobie, jak by to było przyjemnie być członkiem grupy społecznej zamieszkującej wille czy piękne budynki [...] Co to jednak oznacza? Że autorzy posługują się komunałami i że czytelnicy chcą komunałów, że nie badają doznania, nie realizują doznania poprzez język?[...] Świat przedstawiony w tych opowiadaniach jest ograniczony i prosty, oparty na kilku przyjętych i wypróbowanych wartościach. Często jest to świat dziecinny i jarmarczny, wybuchający gejzerami emocji” (Hoggart, 1976: 168-169).