Pragnienie wyrwania się ze skomplikowanego układu zależności i ucisku, opartego także na pośpiechu pobudzi co niektórych do zupełnej dekapitacji pojęcia czasu. Zapytają: czy oby nie jest on bytem abstrakcyjnym zależnym od subiektywnych interpretacji i pojęć? A co z czasoprzestrzenią? Czy i ona nie może ulec załamaniu? Czy świat mógłby istnieć poza przetwarzanymi przez byty teoriami czasu i przestrzeni? Pozostajemy istotami skazanymi na łaskę rozumu i aprioryzmu, doświadczenia i intuicji. Naszą powinnością jest bezustanne zadawanie pytań i poszukiwanie odpowiedzi. Nie każda odpowiedź jest celna, podobnie jak i nie każda zmiana, nie każdy krok wpisuje się w poczet postępu.



W meandrach niewiedzy dotyczącej przemijania istnieją jednak cykliczne prawa oparte na rytmie natury, które w znanej nam rzeczywistości tworzą obmywany niespokojnymi wodami, atol przewidywalności. Rachuba czasu, wyznaczana przez ruchy Ziemi wytycza granice nocy i dni oraz astronomicznych pór roku. Od pokoleń wszyscy mieszkańcy naszej planety budują swoją tożsamość i zwyczaje w oparciu o konsekwencje interakcji między Ziemią a pozostałymi ciałami obecnymi w próżni wszechświata. Klimat, wielkie migracje zwierząt, zwyczaje i wierzenia ludzi, sen zimowy spowijający niedźwiedzia. Tak w ujęciu ziemskim, tak jak i w ujęciu kosmicznym, całe znane nam święto życia sekundowane jest przez tętno natury, o prawach i pochodzeniu wymykającym się nie rzadko ludzkiej percepcji. To czas, który od zawsze ferował wyroki i decydował o naszych wyborach. Krzyknie ktoś – że czas niedoskonały, ulegający zaburzeniom i zmienny, zwłaszcza w ujęciu kalendarzowych milionów lat wytyczonych człowieczą ręką.
Epoki lodowcowe, przerażające tsunami, pociski meteorytów bombardujące wszechświat, księżyce pochłaniane przez planety, planety niszczone przez słońca. Jakąż to przyjemnością jest życie w cieniu potencjalnej, przerażającej katastrofy? Czy to nie ironia losu skręcona przez pętle czasu i przemijalności, nakazująca nam żyć w bezkresnej linii początku i nieuchronnego końca?
Dominującą perspektywą zadomowioną w światopoglądzie wielu społeczeństw ziemskich, aż po dziś dzień, jest przekonanie o linearności czasu. Z taką koncepcją czasu utożsamia się większość Europejczyków. Wszystko miało kiedyś swój początek, w linii prostej osiągnęło teraźniejszość i będzie tak trwać lub biec do bliżej nieokreślonej przyszłości. Historia, narodziny i śmierć: ciąg wszelkich zdarzeń jest ferowany przez przeciwległe punkty geometrycznego odcinka. Człowiek postanowił wyrwać się z więzów natury i aby móc przystępniej pojmować miary czasoprzestrzeni, punktem odniesienia służącym do opisu przepływu czasu uczynił odległość i na odwrót. Nie byłoby w tym nic kontrowersyjnego, gdyby podobne ujęcie czasu nie stało się wkrótce jedynym i nie przeniknęło mentalności następnych pokoleń. Człowiek zamknięty w linearnej koncepcji czasu uległ linearnemu poczuciu rzeczywistości. Wystawił się na mąki niepewności gdyż wszystkie zdarzenia i stany, które postrzega okraszone są znamieniem początku i końca. Wszystko co widzi i doświadcza rysuje mu się jako ulotne i nie trwałe. Aby nadać swemu życiu aurę bezpieczeństwa i stałości pragnie zgromadzić jak najwięcej, jak najwięcej przy sobie zatrzymać. Równocześnie sam przesiąknięty poczuciem zwiewności i erozji skory jest do nietrwałości zachowań, uczuć i stanowisk, do wycofania w relacjach z otoczeniem i zastanym światem.