Interesującym filmem, opartym na faktach historycznych, którego główny bohater wyróżniał się m.in. posiadaniem oryginalnego tatuażu, był zrealizowany w 1973 r. przez F.J. Schaffnera, z udziałem znakomitych aktorów: Steve Mc. Queena i Dustina Hoffmana - „Motyl" („Le Papillon"), dramat produkcji USA. Autorem powieści, na podstawie której został napisany scenariusz do wspomnianego filmu, był niejaki Henri Charritre. Charritre - syn nauczyciela z małego miasteczka w centralnej Francji, od wczesnej młodości związał się z paryskim światem przestępczym, w którym nadano mu pseudonim „Le Papillon", od posiadanego tatuażu w kształcie motyla utrwalonego na piersi. Na początku lat 30. XX w., wówczas 27-letni Charritre został skazany na dożywotnią katorgę za morderstwo, którego nie popełnił. Zesłano go do kolonii karnej w Gujanie Francuskiej, a ściślej na Wyspę Diabelską, z której nie było powrotu. Przebywając w tak nieludzkim odosobnieniu Charritre nie dał się jednak złamać. Trzykrotnie podejmował próby ucieczki i wreszcie doczekał chwili, gdy w 1946 r. postanowiono zlikwidować gujańską kaźń. Charritre wówczas pod zmienionym nazwiskiem zamieszkał w Wenezueli. W 1967 r. nabył książkę A. Sarrazin, niezłomnej uciekinierki z domów poprawczych i więzień. Zafascynowany jej wspomnieniami postanowił opisać własne życie. Wydana w 1969 r. powieść H. Charritre'a stała się światowym bestsellerem. Do tematyki powyżej wymienionych obrazów filmowych nawiązuje również wstrząsający amerykański dokument „Piętno Kaina" („The Cain's Stigma"), zrealizowany w 2000 r. i opowiadający o przedstawicielach społeczności zasiedlającej radzieckie i rosyjskie więzienia i obozy pracy, w których nie brak jest tatuowanych.

W Polsce zapoczątkowano ruch wystawienniczy tatuażu współczesnego ekspozycją tatuażu artystycznego Doca Foresta (Ove Skoga), w dokumencie fotograficznym w Galerii Fotografiki w Kielcach, w sierpniu 1982 r.

Wystawa ta, zaprezentowana również w 1983 r. w kilku Biurach Wystaw Artystycznych na terenie naszego kraju, była pierwszym tego typu pokazem nie tylko w Polsce, lecz również w krajach Europy Wschodniej. Zasadniczym celem tej wystawy, która zdobyła sobie ogromne powodzenie, zwłaszcza wśród młodzieży i spowodowała różne co do oceny wypowiedzi w prasie, było poszerzenie wiedzy zwiedzających tę ekspozycję o tym interesującym zjawisku, o jego społecznych i kulturowych uwarunkowaniach, zwrócenie uwagi na efekt wzajemnego przenikania się kultur oraz sprowokowanie do stawiania pytań o zakres sztuki współczesnej.