PLUTOKRACJA W DEMOKRATYCZNYM PŁASZCZU
Prawdziwa, absolutna demokracja oznacza nie tylko otwarte prawo do głosowania, ale także podstawową i zasadniczą równość w prezentacji własnej kandydatury dla wszystkich osób zgłaszających wolę pełnienia służby publicznej w ramach prowadzonego procesu wyborczego. Trudno odnaleźć echo tej słusznej przesłanki, w obowiązujących niemal powszechnie, praktykach towarzyszących wszelkiego rodzaju plebiscytom. Zamiast demokratycznej zasady równości spotykamy się z regułą kaskadową opartą na szkielecie plutokratycznym. Przywilej możliwie jak najszerszego prezentowania siebie, swojej opcji i celów otrzymują tylko ci kandydaci i partie, które posiadają odpowiednie środki materialne pozwalające na zdominowanie przestrzeni wyborczej. Innymi słowy: im więcej masz pieniędzy oraz środków materialnych tym bardziej jesteś widoczny. Zwierciadło tej zasady znajdujemy z łatwością w świecie rzeczywistym, gdzie właśnie duży stan posiadania danej opcji umożliwia jej stosowanie rozbudowanego systemu kształtowania opinii publicznej, poprzez wykorzystywanie technik marketingu publicznego i public relations. Im większy budżet tym więcej billboardów, ulotek, broszur, reklam telewizyjnych, płatnych ogłoszeń, gadżetów, występów i konferencji w dużych odpłatnych salach i aulach. W ostateczności prowadzi to do efektu dymu, sztucznego zdominowania sceny publicznej dzięki masowej w niej obecności, oczywiście kosztem kandydatów i stronnictw nie posiadających równorzędnych środków. Skutek tego jest prosty: marginalizacja pewnych obozów na rzecz ugrupowań i pretendentów posiadających zaplecze finansowe. Pozostaje to równie naganne bez względu na to czy posiadane środki pochodzą z budżetu państwa, źródeł własnych czy też szerokiego grona sponsorskiego. Rezultat bowiem jest jeden: eliminacja równości w udziału i prezentowaniu własnej kandydatury na rzecz pieniądza jako dźwigni kampanii wyborczej a w dalszej konsekwencji także władzy.


MEDIA I PRASA – WOLNA TRYBUNA CZY NARZĘDZIE WALKI?
Na przestrzeni dziejów bezstronność prasy była wielokrotnie nadużywana i wykorzystywana w osobistych celach i rozgrywkach. Nie zmienia to jednak faktu, że to właśnie prasa z założenia miała być szańcem wolności słowa, bezstronną trybuną na której toczy się debata publiczna między obywatelami. Prasa miała także monitorować i przelewać na swe łamy opis otaczającej nas rzeczywistości. Z biegiem rozwoju technik przekazywania informacji i komunikacji, słowo drukowane zostało wzbogacone przez przekaz audytywny i audiowizualny. Sprowadzenie słowa drukowanego i mediów do poziomu tylko i wyłącznie rejestratorów otaczającej rzeczywistości, stanowiłoby ingerencję w elementarną wolność słowa oraz zubożenie środka wyrazu, którym dysponuje społeczeństwo. Zasada ta powinna być jednak obustronna: także nie skrępowane i nie kontrolowane niczym media nie mogą zakłamywać ani deformować rzeczywistości – stawać się tubą informacyjną tylko dla określonych środowisk i grup interesów. Nie mogą manipulować procesem wyborczym, poszczególni publicyści i dziennikarze powinni posiadać wolną stopę w prezentowaniu i publikowaniu informacji i wydarzeń.