My natomiast żyjemy w kraju, w którym każdy wydaje się mieć własną konstytucję, własne wyobrażenia, które prawa ma ochotę respektować, a które prawa powinni respektować inni. Księża nie posiadają się z oburzenia, kiedy oczekuje się od nich respektowania przepisów o ruchu drogowym czy o zgromadzeniach, o podatkach nie mówiąc. Wspominam tu tę grupę zawodową, bo jej stosunek do prawa stanowionego jest często wzorcem dla innych.

Biskupi zawierzają Polskę Matce Boskiej, ale trudno oczekiwać, że nasza królowa (wzorem królowej brytyjskiej) w dorocznym orędziu przypomni nam o obowiązku respektowania konstytucyjnych praw.

Tymczasem, abyśmy mogli żyć w spokoju, ufać, że nikt nie będzie zagrażał naszemu prawu do uprawiania zawodu, nikt nie będzie zagrażał naszej wierze (lub możliwości pozostawania poza kościołem), że nikt nie będzie nas dyskryminował w sądzie, ani odbierał prawa głosu, czy prawa do zrzeszania się, niezbędne jest ponad partyjne prawo i ponad partyjne instytucje stojące na jego straży.

Państwa, które miałoby takie prawo i takie instytucje, nie mieliśmy nigdy, chcieliśmy mieć i dziś świętujemy rocznice dobrych chęci, budujemy pomniki ludziom, którzy chcieli wprowadzić je w życie i kontynuujemy tradycję, która tak często była powodem do twierdzenia przez innych, że Polacy są niezdolni do rządzenia swoim krajem.

3 maja wysłuchaliśmy kazań, przewaliły się hałaśliwe festyny, biskupi radzili na Jasnej Górze nad tezami o błędach i wypaczeniach ojca Rydzyka. By uchwalić oświadczenie chwalące jego dzieło. Mamy zatem ciągłość, chociaż może nie o takiej ciągłości marzyło się kołłątajowskim spiskowcom.